Hoofdstuk 8
Het viel voor de drommel nog niet mee om die wilde Engelse honden in het gareel te houden. De broers Morris waren in de veronderstelling dat zij het erfenisgeld zelf zouden behouden. Wat een domme gedachte. Wat een domme domme gedachte. Hij was eerder familie van haar dan die achterlijke figuren.
Maar wat niet weet, wat niet deert en hij ging ze niet wijzer maken. De mannen moesten wel een beetje oppassen, want als ze te lastig werden of Davies in gevaar brachten voor haar tijd was gekomen, dan zou zijn wraak verschrikkelijk zijn. Al was het alleen maar om zijn macht in de onderwereld te laten gelden.
Er viel met hem niet te spotten, zijn macht was totaal.
En hij kreeg wat hij wilde. Altijd.
En met stomme plannen zou hij snel korte metten mee maken.
De telefoon ging midden in de nacht. Bo schoot overeind, haar telefoon ging bijna nooit.
Dat kon geen goed nieuws zijn.
Argwanend nam ze de telefoon op en een voorgevoel vertelde haar om de telefoon op speaker te zetten, zodat Drake mee kon luisteren.
‘Als je je vriendinnetje levend wil terug zien, zet je je reet op het eerst volgende vliegtuig en kom je naar Londen, kom alleen.’
De stem klonk bars.
‘Dat gaat niet’ zei ze, bliksemsnel nadenkend, ‘ik ben gisteren getrouwd en mijn man gaat mee, hij is te koppig om hem thuis te laten.’
Ze keek verontschuldigend naar Drake en vormde ‘Sorry’ naar hem met haar lippen. Drake lachte breed naar haar en knikte haar bemoedigend toe.
‘Getrouwd, hm, neem hem dan maar mee’
Er werd opgehangen.
‘Wie hebben ze?’
Vroeg Drake ongerust.
‘Ik denk mijn vriendin Meghan, ik ga haar bellen of het klopt’ en ze voegde daad bij het woord en belde Meghans nummer, de telefoon ging meteen naar voicemail.
In opperste wanhoop belde ze Levi, ondanks dat ze gruwelijk de pest aan hem had.
Hij nam na drie rinkels de telefoon op.
‘Met Levi’ zei hij gesmoord. Hij klonk alsof hij in bed lag met een vrouw en zijn mond vol had met iets.
‘Met Bo, kan ik even met Meghan praten?’
‘Meghan is onbereikbaar voor jou’ zei Levi, ze zou zweren dat ze gegiechel hoorde in de achtergrond.
‘Kom nou maar gewoon hierheen’ zei hij en hing op. Nu wist ze het zeker dat hij met een vrouw in bed lag en dat was niet Meghan. Wat een lul.
En blijkbaar wist hij alles van het telefoontje over Meghan.
En nu had ze Drake recht in hun vuurlinie gebracht. Wat had ze een spijt van haar snelle smoes.
‘Getrouwd, huh, wat een fantastisch idee’ zei Drake grinnikend.
Hij pakte haar telefoon en keek of een inkomend nummer was en ja, hoor dat was er.
Ze worden met het jaar dommer, dacht hij.
Hij belde Phil en lichtte hem in over de ontvoering van Meghan en over de eis van de ontvoerders.
Bo was ondertussen een vlucht aan het boeken naar Londen voor twee personen. Ze vond het wel jammer dat ze het nu ook op Drake gemunt hadden, maar ze was niet zo dom om te denken dat ze dit alleen af kon. Zo zouden Meghan en zij dood eindigen of erger.
Na het avontuur van Anna en de tweeling dacht ze behoorlijk anders over de georganiseerde misdaad.
Mariah beloofde een volledig rapport over de familie Morris en de beller van het telefoontje. Er zou een ploeg van Morgan Security klaar staan in Londen, zij gingen met een privévliegtuig, zodat ze eerder zouden aankomen.
Drake en Bo namen een lijn vliegtuig, maar voor zij zouden vertrekken had Mariah nog een cadeautje voor hen.
Voor Bo had ze een ketting met een hanger van glas en een horloge, beide uitgerust met een tracker en voor Drake een militair identiteitsplaatje en een stoer mannelijk horloge, ook met trackers. Door voorgaande ervaringen was Mariah fanatiek met methoden om haar mensen weer terug te kunnen vinden.
‘Beloof me dat jullie die dingen altijd dragen, zelfs onder de douche, ik wordt zenuwachtig als ik weet dat jullie in de val lopen’
Mariah keek inderdaad bezorgt.
Vierentwintig uur later stonden Bo en Drake op het vliegveld in Londen en bestelde een taxi. Ze hadden een afspraak voor de volgende dag bij de notaris van haar vader.
Bo maakte zich hevig zorgen over haar vriendin. Mariah had geprobeerd om haar telefoon te vinden, maar die stond uit.
Bleef er verder niets over dan afwachten. En dat was misschien wel het allermoeilijkste om te doen.
In het hotel aangekomen logde ze in in haar mail. Er zat een lijvig rapport in over Kevin en zijn broers, maar ook over Levi en zijn connecties. Dat was niet best.
Levi had een strafblad van pagina’s lang. Zijn vorige echtgenote was meteen na hun scheiding verdwenen en was nooit meer gezien.
Bo maakte zich nu nog meer zorgen over haar vriendin. Dat had Meghan vast niet geweten. Het zag er naar uit dat Levi genoeg van haar had en haar verkocht had aan de gebroeders Morris. Hij had al een vervanging.
Ze lagen in bed maar sliepen niet, ze lagen lekker te knuffelen.
‘Mariah vertelde me dat er een paniek knop zit op het horloge’ zei Drake en hij tilde haar arm op om naar het horloge te kijken dat al die tijd om haar pols zat. Ze legde het plaatje van Drake recht en zuchtte.
‘Laat maar zien dan’ zei ze gelaten, ze wilde er eigenlijk niet eens over nadenken dat ze zoiets misschien nodig had.
Drake demonstreerde het knopje, liet zien hoe het bedient moest worden.
‘Gewoon voor de zekerheid oké?’ stelde hij haar gerust, ‘we passen goed op elkaar’
Bo knikte, ze was er niet gerust op en ze had een naar voorgevoel. Ook maakte ze zich ongerust over Meghan.
Opeens werd er aan de deur geklopt, Drake schoot uit bed en trok snel een broek aan.
Ook Bo kleedde zich snel aan. De hanger duwde ze diep in haar trui.
Voorzichtig vroeg Drake wie er aan de deur was.
Het was een medewerker van het hotel.
‘Er staat een vrouw bij de balie die naar Bo Davies vraagt, haar naam is Meghan.’
Bo vloog overeind en wilde de deur al open doen. Maar Drake hield haar tegen.
‘Het is misschien een val, hij had ook kunnen bellen’ fluisterde hij.
Ineens klikte het slot open en kwam een man binnen, die onmiddellijk een injectienaald in Drake hals stak.
Hij richtte een taser op Bo en schoot. Bo draaide opzij en ontweek de pennetjes van de taser en drukte op de paniekknop. Bij het tweede schot werd ze geraakt. Met een klap werd alles zwart.
Bo lag op een harde ondergrond en het was koud, maar niet stil. Ze hoorde gejammer om zich heen, ze vroeg zich af waar ze was. Heel haar lijf deed pijn. Haar hoofd klopte, ze had dorst. Het stonk verschrikkelijk hier binnen.
Ze voelde naar haar horloge, dat was weg. Langzaam deed ze haar ogen open en het eerste wat ze zag was Meghan.
Meghan was normaal gesproken een knappe vrouw, maar nu zat één oog dicht en de zijkant van haar gezicht was bijna zwart en gezwollen. Haar lip was gescheurd en haar neus was dik. Het zag er erg pijnlijk uit. Verder was ze vuil en haar kleren waren gescheurd.
‘Meghan het spijt me zo’ fluisterde ze.
Meghan kwam tegen haar aan liggen op het smerige matras waar Bo op lag.
Ze fluisterde in haar oor.
‘Het is jouw schuld niet, Levi heeft me dit aangedaan. Hij heeft ook de klappen uitgedeeld. Nee, het spijt mij, dat jij hier bent.’
Meghan zuchtte diep.
‘Weet je waar we zijn en hoeveel man hier rondloopt?
Bo begon een plan te ontwikkelen, terwijl ze wachtte tot haar lichaam genoeg herstelt was, om hier weg te komen en met haar al die vrouwen die ze hoorde. Haar hersens maalden koortsachtig.
Ze keek een beetje beter om zich heen en zag dat ze in een soort cel zat, met aan drie kanten een muur en aan een kant tralies en een deur.
Ze zag een man langslopen en bedacht meteen dat veel geweld waarschijnlijk een goed idee was. Ze voelde aan haar hals. De ketting zat daar nog. Dat was goed. Ze vroeg zich bezorgt af wat er van Drake geworden was, maar daar kon ze nu niets mee en met enig geweld zette ze hem uit haar gedachten.
Ontsnappen was belangrijker. Er was geen reden meer om te doen wat ze wilden, zij had wat zij wilde en dat was Meghan vinden.
Ze ging er van uit dat ze de koopwaar niet te veel wilden beschadigen.
Na verloop van tijd voelde ze zich beter, ze bestudeerde haar omgeving nauwkeurig.
Ze telde de mannen, die langs liepen en ze keek naar de vrouwen die ze kon zien. Ze hield zich slapjes en keek glazig als er iemand langs haar cel liep.
Van wat ze kon zien waren er twaalf cellen. Zes aan iedere kant. Aan één kant zat er een deur tussen de cellen, zodat er drie aan ene kant en drie aan de andere kant van de deur waren. In iedere cel zat een vrouw of een kind. Sommige zaten met meerdere, zoals zij en Meghan samen zaten. De cellen waren ongeveer twee bij twee meter.
Als ze even snel telde kwam ze uit op tien vrouwen en vier kinderen. Met Meghan en zij erbij dus twaalf vrouwen. Alleen was zij niet bepaald weerloos en ze was spinnijdig.
Ze hadden op zijn minst Drake pijn gedaan en waarschijnlijk vermoord. Haar vriendin hadden ze zeker weten pijn gedaan. Er waren kinderen hier.
Nee, dat ging ze niet pikken, en dan hadden ze het nog niet gehad over dat ze haar geld wilden stelen. Het was het minst belangrijke, maar toch. De vrouwen die daar zaten waren ook onschuldig en de kinderen zeker. Ja, Bo was woest.
Na een poosje kwam één van haar stiefbroers even bij haar kijken, hij maakte zich zorgen. Ze was maar een klein vrouwtje en hij was bang dat ze te grote dosis stroom had gekregen. Ze had al lang weer bij bewustzijn moeten zijn.
Het kon hem op zich niet zoveel schelen, ze was nauwelijks verkoopbaar, maar eerst moest de papierhandel geregeld zijn.
Gelukkig was de notaris op hun hand, dat maakte de boel een stuk simpeler. Nu kwam hij hierheen en ze hoefde alleen maar te tekenen.
Bo keek hem glazig aan zonder een blik van herkenning. Dat vond hij beledigend, hij had haar zo verschrikkelijk getreiterd in hun jeugd. Dat moest ze toch nog weten, de persoon die je martelde vergat je niet. Hij had de neiging de cel open te doen en haar een trap te geven.
Weet je wat? Hij deed het gewoon.
Vroeger kon hij haar gemakkelijk aan en ze leek niet sterker tegenwoordig. Ze was een kunstenaar, godbetert, net als haar vader.
Allemaal sukkels.
Hij deed de celdeur open en stapte naar binnen.
Bij Mariah ging het paniekalarm af, frustrerend want zij zat in Amerika en het alarm ging in het Verenigd Koninkrijk. Dat was best een stukje verder op.
Ze belde met de ploeg die al in Londen was en gaf door waar het alarm af ging. De ploeg bestonden uit Dave, Luke en Boris.
De mannen gingen er zo snel mogelijk heen. Ze vonden Drake op de grond met een hele flauwe hartslag en hij ademde niet. Terwijl Luke en Boris begonnen met reanimeren, belde Dave met het alarmnummer.
Al met al was er amper vijf minuten voorbij gegaan sinds het alarm. Ze begrepen niet zo goed waarom Drake bewusteloos was en nauwelijks ademhaalde.
Totdat Dave een injectienaald vond. De ambulance kwam snel en Drake werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Dave reisde met zijn broer mee.
Luke en Boris bleven achter. Ze keken elkaar even aan en begonnen de spullen van Drake en Bo te verzamelen. Ze betaalde de rekening en checkte uit.
Ze vonden geen van de items waar Mariah de trackers in verstopt hadden en Luke haalde het apparaatje te voorschijn wat Mariah en hij hadden ontwikkelt.
‘Ze doen het allebei nog’ zei Luke.
‘Das mooi,’zei Boris. Laten we maar es gaan kijken waar ze gebleven is.’