Hoofdstuk 17

 

Brown hing aan de bar van de motorclub waar hij nu al weken druk mee was. Hij begreep het niet. Het was maanden goed gegaan en nu moest hij het ene brandje na het andere brandje blussen. Hij was boos en gefrustreerd. Door al het geruzie was het niet mogelijk gebleken om zijn laatste lading af te leveren. De aanvoer stagneerde en zijn klanten waren ontevreden. De laatste goederen waren ook niet erg goed verzorgd. Het was een bende en hij vond dat de mannen zich moesten schamen, maar zij maakten zich alleen maar druk over de machtsstrijd die losgebarsten was nadat hun regerend president ziek werd en naar het ziekenhuis moest. Het was nog steeds niet bekend wat hij had, maar Brown had nu met de derde nieuwe president te maken. Zo sterk als een os, maar niet de slimste. Het was overal een puinhoop. Brown zuchtte en schudde zijn hoofd. Hij was voor nu door al zijn opties heen.

 

Boris en Luke kwamen aan op het kleine vliegveld net buiten San Francisco. Ze hadden zich uitgedost als bikers. Luke droeg een leren broek en een shirt met afgeknipte mouwen, zodat zijn spierballen en tatoeages goed te zien waren. Boris droeg zoals altijd een cargobroek vol met spullen, een tanktop en een leren vest met de colors van een Poolse motorclub.

Dat stichtte altijd verwarring. Boris sprak geen woord Pools, maar wist zich er altijd uit te kletsen.

Hij had het vest van een bendelid van die club afgepakt omdat hij een grote mond had gehad. Dat was in Amsterdam geweest. Hij had er goede herinneringen aan, dat was een mooie vechtpartij geweest.

Ze hadden zich allebei al een paar dagen niet geschoren, dat was er niet van gekomen met alle trubbels van de laatste tijd. Boris begon al een volwassen baard te krijgen. Het paste wonderwel bij de rol die hij moest spelen.

Hij was bijna onherkenbaar, zonder veel moeite. Ook Luke paste goed in het plaatje. Ze hadden allebei niet te veel moeite gedaan om zich te als een biker te verkleden en dat gaf ze juist een eigen stijl. Ze zagen er wild en onverzorgd uit. Allebei droegen ze een zonnebril.

Ze hadden allebei hun motor in het vliegtuig gereden. Phil had ze voorzien van een vals kenteken.

Samen met Spike, die er uitzag zoals altijd, helemaal in het zwart, strak zwart shirt, zwart leren jack, met een groot mes op de rug en een geweer in een foedraal op zijn motor, zag hij eruit als wat hij was, dodelijk.

Boris en Luke hadden ook wapens op hun lijf, alleen ze hadden ze beter verborgen. Zo had Boris in iedere laars een mes, een revolver op zijn rug. Nog een onder zijn oksel en in zijn jas zat nog het een en ander. Ook hij had een geweer, maar die zat in een tas die hij op zijn rug gebonden had. Luke had diverse messen en andere wapens overal in zijn kleding verstopt plus een groot en opvallende revolver in zijn broeksband op zijn rug. Ze zagen er vervaarlijk uit. Luke had ook nog wat technische snufjes meegenomen.

‘Wat is het plan?’ vroeg Boris benieuwd. Hij stak een kop boven Spike uit en dat was toch geen kleine man.

Spike keek met enig ontzag naar de reus, er zat geen grammetje vet op dat lijf, alleen maar spieren. Dat kreeg je niet met alleen maar gewichtheffen voor elkaar.

Boris bewoog zich als een danser, ondanks zijn grootte. Soepel en elegant. Luke was kleiner en slanker, maar vermoedelijk zou hij verrekte taai zijn. Spike was content met zijn nieuwe aanwinsten.

‘Eigenlijk heb ik geen plan. Binnen walsen en de boel omleggen is wat ik normaal gesproken doe’ hij haalde verontschuldigend zin schouders op ‘Maar dat mag vast niet van Bo, dus.. uh’

Boris moest erom lachen.

‘Ja, dat zusje van jou, toen we gingen sparren had ze me in ongeveer dertig seconden tegen de grond gewerkt en geloof me, ik heb me niet ingehouden.’

Boris grijnsde breed.

Luke grijnsde nog breder.

‘ Jij hebt het nog lang volgehouden, ik lag daar binnen de tien seconden.’

Luke keek tevreden.

‘Pittig wijfie’ was zijn oorddeel. ‘Ze is goed voor Drake, ik heb hem in tijden niet zo gelukkig gezien’

Spike was tevreden over het inzicht van die twee mannen. Hij was buitengewoon trots op zijn zus. Hij had haar aan het werk gezien en dat was indrukwekkend geweest.

‘We walsen naar binnen, huh, wil je nog iets speciaals weten of leggen we iedereen gewoon om?’

Boris keek hem vragend aan. Hij vond Spike maar een vreemde snuiter, een eenling. Maar dat was hij zelf ook geweest toen hij Drake ontmoette. Dus hij ging geen oordeel vellen. Het leven kende vele tinten grijs was zijn ervaring.

‘Ik wil alleen maar weten wie de opperbaas is, dat is niet Brown. Hij is een uitvoerder, maar een stapje boven een crisismanager.’

Spike grinnikte.

‘Laat het hem maar niet horen, hij denkt veel van zichzelf.’

Hij zette een zwarte zonnebril op zijn neus.

‘Laten we gaan, we kunnen er onderweg nog even over nadenken hoe we dit gaan aanpakken’

Luke stapte op zijn motor. ‘weet je een rustige plek waar we nog even kunnen overleggen?’

Spike knikte en stapte op zijn eigen motor en startte. De andere mannen volgde zijn voorbeeld en startte ook. Ze reden in formatie van het vliegveldje weg. Spike voorop en Boris en Luke er achter aan.

 

Spike reed naar de oude loods achter het clubhuis van de motorclub. Luke keek vol verbazing naar de oude vrachtwagen die daar in hoek geparkeerd stond. Da’s Ghost dacht hij. Is zij hier ook? Weer Spike dat? Hoe kom ik daar achter.

‘Ik ga effen pissen’ zei hij en hij verdween achter de vrachtwagen. Hij klopte zachtjes op de zijdeur. De deur ging op een kiertje open en Ghost gluurde naar buiten.

‘Weer Spike dat je hier bent?’ fluisterde hij.

‘Nee, en dat hoeft hij ook niet te weten. Wat doe je hier?’ vroeg ze bezorgd.

‘Spike helpen, dat moet van zijn zus.’

Luke grijnsde breed naar haar.

‘Ik heb er wel vertrouwen in.’ Hij begon zich om te draaien ‘heb je mijn nummer?’

Ze knikte naar hem.

‘We houden contact’ fluisterde hij en hij begon weg te lopen. Hij lachte breed over zijn schouder en Ghost sloot de deur langzaam.

Wat nu, dacht ze, ga ik vertrekken of vertrouw ik Luke dat hij me niet verraad?

Ze keek naar de camera’s en zag Spike voor het eerst van dicht bij. Wat een lekker ding, dacht ze. Zonde.

Ze had geen tijd voor mannen. Met haar verleden ging het waarschijnlijk ook nooit meer wat worden.

Seks was een issue, vertrouwen was een issue. Werk was een issue.

Ze zuchtte diep. Het leven was wel eenzaam af en toe.

Ze stuurde een mail naar Luke met alle details die ze had van de club. Alle informatie wees in een andere richting dan Brown.

Ze stuurde een berichtje naar Luke ‘Kijk in je mail”

Ze zag Luke op zijn telefoon kijken en daarna een laptop uit zijn zadeltas halen. Hij zette de laptop op het zadel en opende zijn mail.

In de mail zat een compleet rapport van de motorclub. Hij las snel het rapport. Boris en Spike lazen over zijn schouder mee.

‘Zo, nu zijn we een hoop wijzer geworden.’

Spike keek peinzend om zich heen en trok eens aan zijn oor. Hij kende die vrachtwagen, die had hij eerder gezien. Hij keek eens schuin achter de vrachtwagen, hij zou er alles om verwedden dat Luke niet was gaan pissen, maar dat hij wat anders had gedaan achter die wagen. Misschien diegene die het rapport had gestuurd? Luke kwam achter de vrachtwagen vandaan en meteen kwam dat rapport binnen. Toeval? Spike haalde zijn schouders op. Niet relevant op dit moment, tijd voor actie.

‘Laten we gewoon de boel kort en klein slaan’ zei hij ‘Ik ben niet zo van de plannen.’

 

De mannen kwamen het terrein van de motorclub oprijden met een hoop lawaai. De motoren waren hoe dan ook luidruchtig en Spike gaf nog een beetje extra gas. Verschillende leden kwamen naar buiten en bleven op een afstand staan.

Er werden afwerende blikken op Spike geworpen, maar Spike negeerde dat. Hij was er aan gewend dat mensen niet blij waren met zijn komst.

De enige in al die jaren was zijn vrouw geweest en nu zijn zus. Zelfs zijn zwagers twijfelden nog.

Hij stapte af van de motor en trok in dezelfde beweging zijn geweer uit het foedraal. Hij legde het in de boog van zijn arm, voorlopig nog in rust met de loop omlaag, maar dat kon ieder moment veranderen.

‘Brown?’gromde hij

De meeste bikers deden een stapje achteruit en probeerde hem niet recht aan te kijken, zodat ze geen aandacht trokken. Niemand gaf antwoord.

Boris en Luke stapte ook van hun motor af en Boris trok het geweer van zijn rug en legde het over zijn schouder. Luke trok zijn revolver uit zijn broekband, maar liet het naar beneden hangen, met de loop omlaag. Beide mannen keken ernstig, maar nog niet boos.

‘Waar is Brown’ zei Boris met zijn zwaarste Russische accent. Hij keek recht naar de enige man die niet achteruit gestapt was en die niet zijn ogen had neergeslagen. Alfamannetje, dacht Boris, als je die grijpt is de rest meteen mak. Hij schoof zijn zonnebril omhoog.

Boris fronste dreigend zijn wenkbrauwen. Hij was erg goed in intimidatie. Hij deed twee stappen vooruit en haalde het geweer van zijn schouder. Hij zorgde ervoor dat hij een krankzinnige blik in zijn ogen had.

‘Zeg, laat ze eerst even praten voordat je ze zo beschadigt dat ze dat niet meer kunnen’ zei Luke op redelijke toon tegen Boris.

Boris keek met een nog grotere frons naar Luke.

Dit spelletje hadden ze al vaker gespeeld. Een vrije variatie op good cop, bad cop.

De man die Boris had aangesproken begon zichtbaar te zweten.

‘Er is je wat gevraagd’ zei Spike met een koude stem.

Het was wel de bedoeling dat ze bang voor hem waren en niet zo zeer voor Boris. Al moest hij wel toegeven dat Boris hem overtrof. Boris was formidabel.

Boris deed nog twee stappen vooruit en had de zwetende man bereikt. Hij reikte met zijn linkerhand naar hem en pakte hem bijna voorzichtig bij zijn keel.

Hij kneep en tilde hem tegelijk op. De man liep rood aan en opende zijn mond. Boris schudde hem eens door elkaar en sprak bemoedigend.

‘Vooruit, zeg het maar, waar is Brown? De man opende weer zijn mond, maar er kwam geen geluid uit.

De rest van de mannen bleven geïntimideerd staan, hij had hun maat met één hand opgetild en geschud en hij stond daar nog steeds met hem een paar decimeter boven de grond. Aan het geweer te zien was het niet eens zijn dominante hand. Dat rustte nog steeds op zijn schouder. Wat kon hij dan met rechts? De bungelende man begon blauw aan te lopen, hij spartelde hulpeloos.

‘Laat es los’ zei Spike, ‘zo kan hij nooit antwoord geven’

Boris opende simpelweg zijn hand en de man viel happend naar adem op de grond.

Spike trok een wenkbrauw naar hem op en zei’ Nou?’ Het was duidelijk wat hij wilde, antwoord op de vraag.

‘Ik weet het niet’ zei de man kuchend en over zijn keel wrijvend.

‘Oh, zeg dat dan meteen’ zei Boris en bukte zich om de man weer bij zijn keel te grijpen en weer verder te gaan met knijpen.

Boris had de tijd van zijn leven. Hij was meestal wel beschaafd, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet genoot van dit soort situaties.

De man hijgde verschrikt.

Er kwam een vrouw naar buiten rennen, ze had een geweer in de hand en richtte de loop op Boris.

‘Laat hem los’ schreeuwde ze. Ze was lang, blond, redelijk knap en heel erg boos. Vermoedelijk was ze een jaar of dertig. Ongeveer even oud als de man in zijn vuist.

Boris opende weer zijn hand en de man viel hoestend op de grond, alweer. Boris pakte het geweer van zijn schouder en drukte de loop tegen haar voorhoofd, zich niets aantrekkend van de loop van haar geweer dat op hem gericht was. Hij was nu enigszins door het lint. Luke keek met bewondering naar hem.

Dit was de man die ze in Afghanistan hadden leren kennen. Woest en onbevreesd en ongelofelijk intimiderend. Hij pakte met zijn linkerhand het geweer uit haar handen. Ze bood geen weerstand.

‘Waarom zou ik hem met rust moeten laten’ vroeg Boris vriendelijk.

De gemoedelijke en redelijke toon van zijn stem klopte niet met de boze frons op zijn gezicht. Het was des te angstwekkender omdat het de indruk wekte dat de daden van de reus weloverwogen waren en dus des te killer en moordlustiger.

‘Hij is mijn broer’ zei ze boos, ze hield haar hoofd stil, maar keek met net zo’n boze frons naar Boris.

‘Hij wil een simpele vraag niet beantwoorden, misschien weet jij het antwoord en kun je zijn leven redden en die van jezelf misschien ook wel. Waar is Brown?

Boris trok vragend zijn wenkbrauwen op. Spike stapte naar voren en raapte de man op.

Voor de derde keer bungelde zijn voeten een paar decimeter boven de grond, terwijl hij alleen maar werd vast gehouden aan zijn keel. Hij haalde moeizaam adem. Spike kneep nog niet zo hard als Boris had gedaan, nog niet.

‘Marsha, je weet dat hij niet je broer is, maar meer de vent waarmee je deze week neukt, geef gewoon antwoord op de vraag.’ Spike zuchtte diep.

‘Ik verlies mijn geduld, kom laten we gewoon de boel afbreken, zoals het plan was. Al dat gepraat’

De vrouw gaf nog steeds geen antwoord. Spike zette het geweer op de grond, tegen zijn heup en pakte met zijn andere hand het achterhoofd van de man in zijn hand. Met een snelle beweging brak hij zijn nek en liet het lijk nonchalant op de grond vallen. Hij pakte zijn geweer en begon systematisch de mannen om hem heen neer te schieten. Boris gaf de vrouw een slag op het hoofd met de loop en richtte in een vloeiende beweging op de mannen die achter haar stonden.

Luke voelde zich een beetje achter lopen met alleen zijn revolver en begon ook te schieten. De volgende keer, dacht hij, nam hij ook een geweer mee.

Al snel lagen alle mannen op de grond. De meeste dood, maar sommige kreunend en hevig bloedend.

Boris had een schampschot in zijn bovenarm en Spike had een schram op zijn wang om te laten zien hoe dichtbij een kogel was gekomen.

Spike en Boris marcheerden zij aan zij naar binnen en namen alles onder schot wat binnen hun bereik was.

De bar versplinterde, de glazen ontploften. De vrouw die achter de bar stond, dook op de grond en hield haar handen over haar hoofd, terwijl er een regen van glas en alcohol over haar heen sloeg. Luke dekte hen in de rug en schoot niet mee. Boris en Spike waren helemaal los, dacht hij en hij kon beter opletten en zijn hersens gebruiken om te zorgen dat ze niet in de rug werden aangevallen. Hij had het geweer van de vrouw opgeraapt en gebruikte dat. Niet zo goed als dat van zichzelf, maar het kon ermee door.

Spike liep vooruit, naar het kantoor gedeelte van de club. Daar zou de president moeten zijn, maar het kantoor was leeg. Het raam stond open en zo te zien was de man daar uitgeklommen. Spike speurde nog een beetje rond en zag nog een rokende sigaar in de asbak liggen. Het was het merk van Brown.

‘We hebben hem net gemist, ze zijn er vandoor.’ Spike gromde van frustratie.

Boris begon door de laden van het bureau te spitten en stapelde alles wat interessant leek op. Luke deed hetzelfde met de ladekast, terwijl Spike zich ontfermde over de telefoon en laptop.

‘Breken we het pand af? Gewoon om te zien of ze nog geheime ruimtes hebben of vrouwen aan de muur geketend?’ Luke keek afkeurend om zich heen.

Hij hoorde iemand lopen in de barruimte en liep snel en geluidloos naar de deur en gluurde er omheen. De vrouw achter de bar was verdwenen.

Tot zijn verbazing liep Ghost daar rond te struinen en ze verzamelde haar camera's. Hij keek naar haar en ze keek terug.

‘Haal je wagen, een hoop materiaal hier, dit pand is verder gesloten.’ hij grinnikte naar haar. Ze knikte goedkeurend en verdween weer.