Hoofdstuk 2

 

Kevin had pijn in zijn rug. De twee klappen die hij de avond ervoor had gemaakt waren hard aan gekomen.

Zijn hoofd deed zeer. Zijn rug ook.

Hij had een kamer genomen in het zelfde hotel als zij.

Hij kreunde smartelijk.

Eerst ging hij nog even slapen na een pijnstiller te hebben genomen, dan zou hij haar opzoeken in haar kamer en zou ze als de brave zus, die ze altijd was geweest mee naar huis komen. Ze zou de erfenis aanvaarden en die keurig aan hem overdragen. Daarna zou hij haar mores leren, om hem zo veel pijn te doen.

Hij kon zich niet herinneren dat ze vroeger zo agressief was geweest. Hij dacht dat ze meer onzichtbaar was, hij had haar niet vaak gezien. Maar als hij haar zag had hij haar ongenadig getreiterd..

Met de goedkeuring van zijn vader.

 

De glasfabriek was net opgeknapt door Ben.

Het was een bakstenen gebouw, volkomen vierkant, één verdieping hoog.

De ramen en deuren waren allemaal gerepareerd en alles stond strak in de verf.

Er was een grote roldeur en veel grote ramen. Het was een lichte ruimte. Een takelsysteem liep langs de zoldering. Stevig verankerd aan de betonnen balken.

Achterin waren een opslagruimte en een kantoortje.

Drake had Ben gebeld en hij had afgesproken dat ze eerst zouden rond kijken en als ze hem nodig hadden, dan zouden ze hem bellen.

Ben was aannemer en had alles gebouwd of opgeknapt op het terrein, er was nog veel werk te doen. Hij was op dit moment druk met de bouw van een atelier op de plek waar vroeger een garage had gestaan. Dat gebouw was afgebroken, de grond was schoongemaakt en nu verrees er een nieuw gebouw wat dienst kon doen als atelier voor verschillende kunstenaars.

De glasfabriek had vol met kisten gestaan toen het terrein verkocht werd en alle kisten waren weer terug gezet nadat het pand was opgeknapt.

Van de kisten was een inventaris gemaakt en er was met krijt opgeschreven wat er in zat.

Het pand was een glasfabriek geweest en de kisten waren voornamelijk gevuld met glas en gereedschap. Maar ook twee glasovens. Blijkbaar hadden die spullen verhuist moeten worden, maar dat was nooit gebeurd.

Drake was benieuwd wat Bo van de plek zou vinden.

Hij wilde haar dolgraag beter leren kennen en wat was een beter gelegenheid dan dat ze daar werkte en in het hoofdgebouw woonde.

Bo keek om zich heen en floot vol bewondering.

‘Wat is dit voor plek?’

‘Dit is een oude glasfabriek, ik dacht dat het wel passend was.’

Drake keek om zich heen.

‘Het is geweldig, maar wat moeten die kisten hier? Gaan die nog weg?’

‘Die kisten zitten vol met glas, je kunt gebruiken wat je wilt en heb je niets nodig dan gaan ze ergens de opslag in. Het is aan jou.’

Drake keek tevreden.

Bo liep naar de kisten toe en keek wat erop stond.

Glas, Plat, Blauw.

Duidelijk, maar er bestonden vele tinten en kwaliteiten blauw glas.

‘Mag ik ze openmaken?’ vroeg ze vol enthousiasme, het voelde een beetje als kerstochtend.

Bo was gek op glas.

Drake gaf haar een breekijzer en het beviel haar dat hij er niet van uitging dat hij de kratten moest openbreken, maar dat ze het zelf kon.

Ze was zeker geen hulpeloze vrouw. Nooit geweest ook.

Ze deed de kist voorzichtig open, het eerste wat ze zag was een kartonnen vel, wat het glas afdekte, ze tilde het karton er voorzichtig af en pakte de glasplaat.

De plaat was ongeveer 60 bij 60 centimeter en het had de mooiste kleur blauw die ze ooit gezien had.

Ze was er stil van. Voorzichtig legde ze de plaat terug in de kist.

‘Dit is onvoorstelbaar kostbaar, en jullie zeggen gewoon, gebruik maar. Ik snap het niet.’

‘Jij bent de enige die er wat mee kan, verkopen is niet nodig, niemand zit hier op geld te wachten. Dus.. Maar als je het niet wilt, dan laat ik het wegzetten.’

Drake haalde zijn schouders op.

‘Natuurlijk wil ik het gebruiken, ik wilde het alleen even zeker weten.’

Ze keek bedachtzaam om zich heen.

‘Wat voor gereedschap zit er in de kisten?’

Bo’s handen jeukten om op onderzoek uit te gaan en in al die kisten te gaan kijken wat er allemaal in zat.

Ze wilde best de huurprijs weten, waarschijnlijk te duur. Ze zuchtte teleurgesteld bij het idee.

‘Wat denk je? Je gezicht betrekt.’

Drake bekeek aandachtig haar gezichtje.

‘Ik ben bang dat ik de huur niet kan betalen,’

Ze zuchtte

‘en dat zou een teleurstelling zijn, de ruimte is ideaal.’

‘We gaan met Mariah praten, ik maak me niet ongerust, ik weet wat de doelstelling is hier.’

Drake pakte opgeruimd haar hand en wilde niet loslaten, met de andere pakte hij zijn telefoon en begon een berichtje te schrijven.

Zijn telefoon pingde en hij las het bericht.

‘Op naar Mariah, kunnen we meteen van alles regelen, zoals woonruimte.’

Bo liep een ietwat verdwaasd achter hem aan.

Alles ging heel snel en hij had nog steeds haar hand niet losgelaten.

 

Ze kwamen weer binnen via de parkeergarage, zouden ze hier wel een hoofdingang hebben?

Ze liepen de trap weer op naar de eerste verdieping, langs Boris die vriendelijk zwaaide en naar beneden wees, een een trap af twee verdiepingen naar beneden, door een kamer met niets anders dan deuren en een grote tafel met

een stuk of tien stoelen, een volgende trap af naar beneden.

Ze was nu al de weg kwijt.

Ze kwamen in een enorme ruimte gevuld met computers, beeldschermen en werkstations.

Er zaten drie man aan de monitors, pratend in een microfoon of aan de telefoon.

Mariah zat achter een computer te werken.

Mariah draaide zich om en liep naar de zwart leren bank en de rode stoelen in de hoek van de kamer. Ze wenkte dat ze mee moesten komen.

Bo en Drake volgden en gingen zitten. Drake wilde nog steeds haar hand niet terug geven.

Mariah keek met een schuine blik naar Bo en Bo haalde verontschuldigend haar schouders op. Mariah lachte breed en trok een ‘ach zo’ gezicht.

Drake keek zelfvoldaan als een kat die in een emmer slagroom was gevallen.

‘Is het iets voor jou?’ vroeg Mariah met een brede lach op haar gezicht.

‘uh, de ruimte in ieder geval, maar wat ik graag wil weten wat het me gaat kosten?’

Bo was een beetje in de war over het onderwerp wat ze bespraken.

De ruimte of Drake.

Als ze heel eerlijk was tegen zichzelf, dan was het allebei wel wat.

De ruimte was geweldig en Drake, nou, ja Drake eigenlijk ook.

‘De huur’ lachte Mariah ‘is vermoedelijk extreem laag’ en ze noemde een bedrag, ‘maar er is nog een ongebruikelijke voorwaarde’ Mariah begon de doelstelling van Safe Haven uit te leggen.

Safe Haven was een centrum voor mensen in nood.

Het waren voornamelijk vrouwen die er verbleven die uit een situatie van misbruik kwamen. Maar ook wel kinderen. Op de buiten terreinen zoals de dierenopvang verbleven werknemers en ook een aantal veteranen met een scala aan problemen. Dus ook mannen waren welkom.

Safe Haven was voor iedereen bedoelt die een veilige haven nodig had.

Dat was ook de reden van de beveiliging.

Een misdaad syndicaat stond Mariah naar het leven en het was extreem moeilijk om op het terrein te komen zonder toestemming.

Het grootste doel was om mensen de kans te geven om te genezen en om iets te leren, in een veilige omgeving, als ze daar in geïnteresseerd waren.

Van Bo werd verwacht dat ze één of twee mensen onder haar hoede zou nemen in de tijd dat ze hier was.

Als tegenprestatie kon ze gratis wonen en eten in het hoofdgebouw. En kon ze de fabriek huren tegen gereduceerde prijs.

Bo dacht een momentje na over de constructie.

Ze dacht zich dat ze waarschijnlijk niet zo ver gekomen was als nu, als er geen oudere glasblazer was geweest die zich over haar ontfermd had toen ze nog maar zestien was.

hij had letterlijk haar leven gered. Haar op het juiste pad gezet. Zonder zijn begeleiding was het waarschijnlijk niet goed met haar afgelopen.

Ze knikte.

‘Dat is een goed plan, maar alleen op vrijwillige basis, verplicht gaat het niet werken, oké? deal.’

Ze stak haar hand uit om Mariah’s hand te schudden.

Mariah gaf haar een map met contract en zei tegen Drake dat hij het appartement moest laten zien.

‘Welke had je in gedachten? vroeg hij

‘Dave’s is klaar nu’ Mariah lachte, ‘we moeten het echt anders gaan noemen. Dit schept verwarring’

Bo vroeg zich af waar ze het over had en rimpelde haar neus. Die vrouw sprak altijd in raadsels. Beetje irritant.

Bo en Drake liepen weer naar boven en kwamen op de eerste verdieping uit.

Drake stuurde haar naar links, voorbij de grote keuken en een zijgang in. Bij de derde deur stond hij stil.

‘De eerste deur is Phils appartement, daar woont Dave met Dinda. Phil woont in het penthouse. Boris woont in Dinda’s huis. Hiernaast woon ik en Dave’s appartement is voor jou.

Hij deed de deur voor haar open.

Oh, jee, wordt hij mijn buurman? Ik hoop dat ik mijn handen thuis kan houden, dacht ze en het zweet brak haar uit. Hij had haar hand geen moment los gelaten.

‘Dus jij bent de enige die in het juiste appartement woont? vroeg ze met een ondeugende blik. Drake grijnsde, maar zei niets.

Het was een mooie ruimte, huiskamer en keuken waren één, de keuken werd afgescheiden van het woongedeelte door een bar, het was standaard gemeubileerd met een zwart bankstel, een salontafel, een eettafel met vier stoelen en een grote buffetkast. De muren waren wit geschilderd en kaal, er hing niets aan.

De hardhouten vloer glom en bij de bank lag een dik kleed in verschillende in elkaar overlopende felle kleuren.

De ramen waren groot, van de vloer tot aan het plafond, wat het appartement heerlijk licht maakte. Het uitzicht was adembenemend, de rivier kronkelde in de verte en nog verder lag de stad. De honden in Dinda's dierenopvang speelden op de veldjes. Een ezel stond aan het hek te knabbelen.

Er was een ruime slaapkamer met een mooie badkamer. Alles was fonkelnieuw

Hij liet haar hand los, zodat ze rond kon kijken. Haar hand werd meteen een beetje koud.

‘Je bent de eerste die er woont, dus het is nog een beetje saai, schroom niet om dingen te veranderen. De keuken is volledig ingericht. We houden rekening met mensen hier die niets bij zich hebben. Je kunt zelf koken of eten in de grote keuken bij Manuela. Als je haar laat weten dat je later komt, zet ze eten in je koelkast. Oké’?’

Drake keek haar vragend aan. Zijn maag rommelde en hij keek op zijn horloge.

‘Kom dan gaan we lunchen’ Hij pakte haar hand en trok haar mee naar de grote keuken.

 

Bo had zich nog nooit ergens zo welkom gevoeld.

De keuken was vol met mensen, voornamelijk vrouwen en het was een enorm lawaai. Verschillende mensen waren bezig om de tafel te dekken, anderen waren bij de aanrechten bezig met het eten.

Eén voor één kwamen mensen zich voorstellen, maar niet iedereen.

Een vrouw met blond haar en een gebruind gezicht schudde haar hand

‘Anna, vergeet het meteen maar weer,’ lachte ze, ze wees op de man achter haar ‘da’s Dec’ hij zwaaide vriendelijk, maar zei niets.

Sommige vrouwen leken in zichzelf gekeerd en iedereen liet ze met rust.

De leeftijden liepen uiteen van jong, de tweeling van een jaar of zeven tot oud, oma Julia was rond de tachtig. En alles wat daar tussen lag. Mannen en vrouwen en kinderen.

Bo was al die namen vrijwel meteen weer vergeten.

Langzamerhand ging iedereen aan tafel zitten. Een paar grote mannen brachten schalen naar de tafel met brood en fruit en een enorme ovenschaal met lasagne.

Manuela zwaaide met haar lepel en begon de borden te vullen die aan haar werden doorgegeven. Het was een gezellige chaos. Er werd druk gepraat en veel gelachen.

De lasagne was het lekkerste wat ze ooit gegeten had.

Bo verbleef vaak in hotels en had geen eigen huis, dus koken deed ze nooit. Ze had niemand gehad om het van te leren. Het meeste wat op een thuis leek, was thuis bij haar beste vriendin Meghan.

Maar sinds ze getrouwd was kwam Bo daar minder. Ze had een spuughekel aan Meghans man.

Maar dit, dit voelde aan als een thuis.

Bo maakte ook kennis met de tweelingbroer van Drake.

Ze keek met stille verbazing naar hem en dan weer naar Drake, als twee druppels water en toch kon ze het verschil zien.

De energie was anders. Subtiel, maar anders.

Dinda lachte haar vrolijk toe.

‘Eng hé, zoals die twee op elkaar lijken? Drake heeft een keer geprobeerd zich voor te doen als Dave, dat heeft hij geweten.’

Ze hief een gebald vuistje naar hem op. Ze lachte lief.

Drake keek onschuldig naar het plafond en daarna naar zijn nagels.

Bo keek schuin naar Drake, die snel een hand over zijn oog legde en zijn schouders hoog op trok. Bo moest om hem lachen.

‘Nou’ zei Bo ‘En dan Phil er nog bij, dan lijken ze wel een drieling’

Iedereen begon hard te lachen, bij het zien de gezichten van de drie broers.

Ze trokken een identiek gezicht vol walging bij het idee op elkaar te lijken.

Manuela stond aan het hoofd van de tafel.

‘Ik heb wat te zeggen, iedereen even stil. Deze dame is Bo. Bo komt hier op het terrein werken. Ze werkt met glas, ze heeft plek voor twee mensen. Wie interesse heeft kan zich melden bij Mariah en Moragh. Eet smakelijk’

Bo wist even niet hoe ze het had, ze had nog niets beslist, en ze wilde graag inspraak wie er werkervaring kwam opdoen. Ze fronste.

‘Maak je niet druk,’fluisterde Drake in haar oor, ‘je zegt toch wel ja en de meiden doen altijd de voor selectie omdat er heel wat beschadigde mensen bij zitten.

Samen met een psycholoog. Ze komen alleen mensen voorstellen die het ook daadwerkelijk aan kunnen.’

Bo haalde opgelucht adem ‘Zal ik het contract maar tekenen dan? vroeg ze.

‘Eerst lezen’ zei Drake ‘en dan gaan we je spullen ophalen in het hotel’ hij grijnsde tevreden.

Het ging precies zo als hij had gehoopt.