Hoofdstuk 5
Je moest ook alles zelf doen, bedacht hij. Al zijn zijn ondergeschikten waren incapabel, vooral die Amerikanen. Brown leek vol belofte, maar ook dat viel uiteindelijk vies tegen.
Safe Haven bestond nog, er was hem beloofd dat het snel over zou zijn, maar voorlopig stond het nog overeind en die wijven zaten nog steeds stevig in het zadel.
De motorgasten deden niet anders dan ruzie maken, er werd geen werk meer verzet en de handel die er vandaan kwam was uitermate slecht van kwaliteit.
Hij keek peinzend naar zijn nagels. Hij poetste ze op en bekeek ze weer. Hij dacht diep na.
Klagen hielp niet.
Misschien werd het tijd om zijn Franse handlanger in te schakelen. Die kon niet zoveel doen in Amerika, maar misschien konden ze de verliezen goed maken met verse invoer vanuit Noord Europa. Hij dacht niet dat ze op de radar zaten van de Europese inlichtingendiensten. Hij had zijn betaalde mollen, die hem goed op de hoogte hielden.
Europa was zo heerlijk versplinterd dat het goed zaken doen was daar. Ondanks de Unie, hielden de diensten elkaar bar slecht op de hoogte. Het juiste figuur op de juiste plek gaf hem heel veel vrijheid om te handelen.
De grote kunst was nu om de juiste figuur in Safe Haven te zetten.
Wat werkte in de Europese Unie, werkte ongetwijfeld ook op kleinere schaal.
Een goedbetaalde mol, die hem op de hoogte hield van wat er allemaal gebeurde, die hem de ins en outs gaf van de beveiliging en die capabel genoeg was om niet gepakt te worden.
De dochter van de kunstenaar was ook een heerlijk vooruitzicht, veel geld voor weinig werk. Ze moest alleen nog even te pakken genomen worden. Simpel.
Dat was wat hij gedacht had. En nu zat ze ook bij die lui. Het is dat hij zoveel zelfbeheersing had, anders had hij de haren uit zijn hoofd gerukt en de verantwoordelijke sukkel overhoop geschoten. Dat laatste kon altijd nog. Incapabele sukkels.
Drake en Bo waren de volgende dag in de stad bij de kathedraal om bij het verwijderen van het raam aanwezig te zijn.
Eerst zou het ene raam gedaan worden, het raam dat er het ergst aan toe was.
Het raam was zwaar beschadigt doordat er een steen doorheen gegooid was. Veel glas was gebroken en hele stukken waren verdwenen.
Drake dacht niet dat het nog goed zou komen, maar dat zei hij niet, dat klonk zo negatief.
Er was bijna niet meer te zie wat de afbeelding was geweest
Ze was blij te kunnen vertellen dat ze een goede werkplaats had gevonden.
Ze vond het ook leuk om te horen dat Safe Haven zo goed bekent stond in de buurt.
De aannemer was enthousiast over Safe Haven.
Al was dat meer voor het bedrijventerrein dan om het opvangcentrum van mensen. Het centrum was veel minder bekend. Het terrein leverde veel werkgelegenheid op voor de buurt en het was te zien dat er hard gewerkt werd om het buurtje op te knappen.
Zelfs meer richting binnenstad, waar de kathedraal stond, was het effect te zien.
Het was leuk om daar deel vanuit te maken, zelfs al was het maar tijdelijk.
De dag begon met een heerlijk zonnetje. Het mooiste weer om een groot raam uit een kathedraal te halen.
De aannemer was de vorige dag al begonnen en het glas was gefixeerd, zodat het er niet makkelijk meer uit elkaar kon vallen.
Het was de methode, die ze voorgesteld had en ze was dik tevreden met het bereikte resultaat.
Er was al genoeg schade aan het raam.
Voorzichtig werd het raam los gemaakt van het kozijn waar het in rustte.
Een grote kraan takelde het raam uit het gebouw. Het raam werd in een grote platte krat geplaatst die al op een vrachtwagen stond. De krat werd dicht gemaakt en het raam was veilig.
Ze had Kevin wel verwacht hier, de ramen hadden de krant gehaald, maar ze zag hem nergens. Ze keek nog eens naar het andere raam.
De aannemer had het goed ingepakt en zo moest het maar de winter door.
Bo was maanden bezig met een raam te renoveren, al was de voorraad glas misschien wel een enorme tijdsbesparing. Als de goede kleuren erbij zaten en de juiste tijdsdatering.
Gelukkig voor Bo was het geen middeleeuws glas in het raam, maar veel recenter.
Dus het was gemakkelijker om aan het juiste glas te komen. Het was ook gemakkelijker te maken.
Op de terugweg reden ze achter de vrachtwagen aan.
Onderweg werden ze gevolgd door een blauwe SUV met geblindeerde ramen. De wagen kwam niet dichter bij, maar sloeg ook niet af. De wagen had bij de kathedraal geparkeerd gestaan.
‘Hoe erg vind je het als je ex broer weet waar je werkt?’ vroeg Drake
‘Daar wordt ik niet echt blij van.’ zei Bo.
Drake pakte zijn telefoon en belde een nummer, het enige wat hij doorgaf was een locatie en een kenteken.
‘Laten we rijden’ zei Drake en hij gaf een beetje gas bij.
Hij belde naar de vrachtwagen en sprak met de chauffeur. De route werd verlegd en ze reden het platteland op in plaats van naar Safe Haven.
Een politiewagen stond langs de kant van de weg en Drake stopte ernaast. De blauwe SUV stopte ook. De vrachtwagen reed door.
De politieagent stapte uit en liep naar de blauwe wagen.
Drake gaf gas en samen met de vrachtwagen reden ze terug naar Safe Haven.
Drake wist dat het niet lang zou duren voordat Kevin wist waar Bo verbleef, hij zou de bewakers inlichten zodat ze alert zouden zijn.
Aangekomen bij Bo’s werkplaats waren er genoeg behulpzame handen om de krat af te laden en naar binnen te sjouwen. Het raam werd op een grote tafel gelegd en uitgepakt.
Haar twee hulpen werden aan het werk gezet om heel voorzichtig de fixatie te verwijderen.
Op de andere tafel werd een enorm vel papier gelegd waarop Bo al was begonnen met het raam uit te tekenen.
‘Restaureren is een geduldwerkje ' zei ze ‘Ik heb al een jaar in de voorbereiding zitten’
Drake had er nog nooit over nagedacht dat er zoveel tijd in zou gaan zitten.
‘Ik weet helemaal niets van restauraties.’
bromde hij en voelde zich een beetje een sukkel. Hij nam zich voor om op informatie uit te gaan.
‘Ieder zijn vak' zei Bo opgewekt. ’ik weet zeker dat jij weer een heleboel dingen weet die ik niet weet'
Ze grijnsde naar hem.
Ze pakte haar laptop en plugde het grote scherm erin. Ze opende de foto’s van het raam, gemaakt in betere tijden.
‘Zo heeft het eruit gezien en dus teken ik dit raam na op het papier. Als dat klaar is vergelijk ik het met het raam en arceer de stukken die nog goed zijn. Zo werk ik het hele raam af. En dan maak de stukken die ontbreken of kapot zijn opnieuw. Het moeilijkste is het glas.
De kleur moet goed zijn, de uitstraling niet te nieuw. Het lood mag niet glimmen.
We repareren het oude raam, maar maken niet een nieuw’
Drake keek naar haar en ze straalde helemaal als ze het over haar werk had. Ze hield er echt van.
‘Dus je reist de hele wereld rond achter de ramen aan die je herstelt?’ vroeg hij en dacht dat er op die manier maar weinig toekomst was voor hen. Of hij moest met haar meegaan. Dat was een optie. Als ze dat wilde.
‘Nou, dat is meer omdat ik geen eigen werkplaats heb en niet genoeg naam gemaakt had, maar nu hebben ze van een ander werelddeel mij gebeld verleden jaar, dus kan ik me gaan vestigen. Ik moet misschien nog wel reizen, maar ik ben niet meer jaren weg.’ ze zuchtte diep. ‘Daar kan ik me op verheugen, een plek om thuis te noemen.’
Drake was opgelucht. Hij wilde niet dat ze weg zou gaan. En als ze zou gaan, dan wilde hij met haar mee.
Moragh had het dossier van Bo gelezen en had contact opgenomen met de notaris van Steve Harris, de biologische vader van Bo. Ze had het probleem uitgelegd en de notaris had weer contact opgenomen met de politie in het Verenigd Koninkrijk.
Die konden weinig betekenen voordat er een misdaad gepleegd werd, dus dat was geen verrassing.
Er werd een begin gemaakt met de papierhandel en er moest een DNA test afgenomen worden. Tot die terug was, was er niet veel meer te doen dan afwachten.
Moragh en Bo hadden een paar keer overlegd en er was een testament opgemaakt en naar de Britse notaris gestuurd.
Bo had al haar bezittingen nagelaten aan goede doelen. Moragh had haar geadviseerd om Safe Haven buiten het testament te houden om belangenverstrengeling te voorkomen. Als ze later toch zoiets nog wilde, dan moest ze dat met een andere advocaat regelen. Niet nu, anders was de geloofwaardigheid weg.
Die geloofwaardigheid hadden ze waarschijnlijk nog hard nodig.
Bo was elke dag hard aan het werk in de glasfabriek. Het raam vorderde langzaam.
Het was een enorm gezoek om de goeie kleuren glas te vinden. Een specifieke kleur groen lukte niet. Ze had een paar scherven van die kleur, maar het lukte niet om het juiste glas te vinden.
Na een hoop gebel en gezoek op internet besloot ze dat het zelf maar moest proberen te maken.
Ze pakte haar ‘kookboek’ erbij en begon te zoeken naar het juiste recept voor die specifieke kleur groen glas. Ze schreef al jaren de verschillend recepten op die ze verzameld had.
Dat noemde ze haar kookboek. Iedere glasmaker had er één en ze beschermde het met haar leven.
Ze besloot verschillende samenstellingen te proberen en bereidde de ingrediënten voor.
Ze had verschillende bakken staan, met een verschuivende hoeveelheid chemicaliën, zo hoopte ze de juiste tint te pakken te krijgen.
Ze had de hulp nodig van iedereen en Drake en ze had er zin in. Glas maken was altijd leuk.
De ovens werden opgestookt en de speciale bakken er in gezet.
Ze deed het voor samen met Drake wat de bedoeling was.
De speciale tafels voor het maken van vlak glas stonden klaar. De mallen waren geprepareerd en stonden op de tafels.
De hete glasmassa werd er op uit gestort en het glas werd dun uitgerold in mallen die platen gaven van 60 bij 60 centimeter. Wat over bleef, ging weer terug de oven in om opnieuw verhit te worden.
Al snel hadden ze een ritme te pakken en in een ingewikkelde dans werd er glas gestort, gewalst en weer terug de oven in gedragen. Het walsen deden ze samen ieder aan een kant van de zware rol. Gesmolten glas was taai spul, ondervond Drake. Hij voelde zijn spieren.
Ron hield het aardig vol en werkte goed samen met Jemmy.
Ze waren niet zo snel als Bo en Drake, maar het ging lekker.
Nadat ze klaar waren en het hete glas op was en de ovens uit gezet, pakte Drake drie biertje en een cola. Ze waren allemaal warm en zweterig.
Jemmy kreunde.
‘Ik denk dat ik morgen vreselijk spierpijn heb.’
‘Ik was jouw leeftijd, toen ik begon met glas’ zei Bo peinzend ‘de eerste maand mocht ik alleen de werkplaats maar opruimen. Later mocht ik helpen met het glas, ik heb mijn portie spierpijn wel gehad. Jullie hebben het goed gedaan vandaag, heel goed’
‘Is het moeilijk om te leren? Welke school moet je naar toe? vroeg Ron.
Bo legde het systeem van leraar en leerling uit. Het was een bijna middeleeuws systeem. Er waren wel opleidingen, maar de stages waren het belangrijkste.
‘Als je denkt dat het wat voor je is, kan ik altijd een stage voor je regelen’ beloofde Bo
‘Eventueel hier, al doe ik voornamelijk restauraties, maar er is altijd ruimte voor eigen inbreng. Als je wilt zal ik je het ambacht bij brengen.’
‘Heel graag’ zei Ron. Hij lachte stralend naar haar.
Bo keek vragend naar Jemmy
‘ Jij ook? Of wil je liever een poosje helpen, dat mag ook en verveel ik je niet met opdrachten. Je kan er ook nog een poosje over nadenken.’
‘Dat is goed’ zei Jemmy, ‘ik wil er nog een poosje over nadenken.’