Hoofdstuk 14

 

Kevin Morris was een kasplantje. De politie stond voor een raadsel. Het leek wel of er iedere nacht een crimineel met hoofdletsel werd binnen gebracht.

Eerst die maffioso en daarna Morris. Geen getuigen, geen vingerafdrukken en zeker geen DNA. Er werd wat gefluisterd over ene Spike, maar nergens vond je die naam met een persoon erbij. De politie gaf het al gauw op. Het waren criminelen. Ze vonden het prettiger om ze op te sluiten, dan op zoek naar hun moordenaar te gaan.

De politie vond het best als ze elkaar afmaakten, ze deden alleen wat voor de show voor het grote publiek.

De corrupte agenten vonden het diep in hun hart wel best dat hun opdrachtgevers in het ziekenhuis lagen en niets meer konden vertellen. Het was toch al erg heet onder hun voeten geworden met die ontvoering van de vrouw die nu opgeblazen was en ze vonden het uitstekend geregeld dat nu de lei weer schoon was, dat dachten ze tenminste. Mariah, Spike en Ghost hadden goede geheugens en vergaten niet gemakkelijk.

Twee grote bazen waren ten onder gegaan en het was iedereen erg duidelijk wie eigenlijk de macht in handen had.

 

Bo was weer lekker aan het werk gegaan. De renovatie van het raam liep voor op schema, ondanks dat ze een poosje in Londen en Amsterdam was geweest. Het had een beetje als vakantie aan gevoeld. Linda had de spullen die in het atelier stonden ingepakt en naar Safe Haven gestuurd. Tot haar verrassing zaten er dagboeken van haar vader bij. Die hadden niet in het afgebrande huis gelegen, maar in Linda’s huis. Het was een mooie manier om haar vader te leren kennen. Spike belde regelmatig, maar hij wilde niet vertellen waar hij was of wat hij aan het doen was.

Ron en Jemmy hadden goed werk geleverd. Ron had al zijn kegels geblazen en leerde nu sterren maken. Honderd sterren om precies te zijn. Het werd steeds gemakkelijker en sneller om de gewenste vorm te leren maken. Het gesmolten glas voelde steeds vertrouwder aan.

Jemmy bleek heel precies te zijn in het snijden van het glas en het uitzoeken van de kleuren. Bo had haar aan het oefenen gezet met het loodband en de soldeer.

Jemmy liep constant Ron te pesten, dat zij geen honderd dezelfde werkstukken hoefde af te leveren. Ron lachte maar wat en werkte verder aan de sterren waarop Bo Jemmy opdracht gaf om honderd verschillende stukken glas met loodband te bewerken en ze aan elkaar te solderen. Ze had een patroon van Bo gekregen en moest dat uitwerken. Jemmy lachte nu niet meer en ging zuchtend aan het werk.

Bo had een plan om een paar draken te maken voor Boris, maar ook één voor Spike. Ze had ze alvast uitgetekend, zodat ze haar ideeën niet kon vergeten.

Drake noemde het haar drakenboek. Hij had er veel plezier om. Uiteindelijk had ze al een draak. Drake.

Dat maakte Bo enorm aan het lachen en ze vertelde hem dat Drake ook mannetjes eend betekende en dat zijn moeder hem eend had gedoopt. Drake keek een beetje beledigt en Bo kwam niet meer bij van het lachen.

Drake had even het idee dat hij lichamelijk overwicht kon hebben door haar te kietelen, maar nadat hij gevloerd was, moest hij zijn nederlaag toegeven. Bo won het van hem op alle fronten. Ze bekende dat ze hem een hele aantrekkelijke eend vond.

 

Omdat de restauratie van het raam dat het zwaarst beschadigt was zo voorspoedig ging, besloot Bo samen met de aannemer om het andere raam ook te prepareren en eruit te halen.

Aan het eerste raam was al veel voorwerk verricht en onderzoek gedaan, maar aan het tweede raam een stuk minder. Het raam leek in beter conditie dan de eerste en de verwachting was dan ook dat er minder werk aan verricht moest worden.

Alleen bij nadere inspectie bleek het frame gescheurd te zijn en moest er veel meer voorbereidend werk gedaan worden dan verwacht om het raam uit zijn sponning te halen. Ook werd de renovatie ineens een stuk ingewikkelder. Het was de vraag of het raam er wel heel uit de sponning zou komen. Het betekende veel meer werk in de kathedraal.

Drake ging altijd met Bo mee en soms Jemmy of Ron ook. Er viel voor die twee veel te leren. Jemmy werd altijd nerveus als ze in een situatie kwam waarin ze haar vader tegen zou kunnen komen.

Zo kon het gebeuren dat Jemmy door haar vader in het nauw gedreven werd en dat Drake haar moest ontzetten.

In de tussentijd werkte Bo door aan het raam en stond hoog op de ladder. Ineens werd de ladder om gegooid, daardoor ze maakte een zware val.

Ze was op slag bewusteloos, ze werd achteloos opgeraapt en in een auto gegooid.

De auto reed bedaard weg, niemand had iets gemerkt.

Toen Drake weer terug kwam van alle commotie lag de ladder om en was Bo verdwenen. Drake schrok zich rot, ‘verdomme’ mompelde hij binnensmonds.

Had ze haar ketting en horloge om en had ze haar telefoon bij?

Hij belde Mariah en sloeg alarm. Mariah ging onmiddellijk aan de slag.

‘Ik krijg een heel verbrokkelde informatie en geen duidelijke locatie. De telefoon gaat iets beter. Ik stuur het je door. Ik bel Eva, die moet me helpen. Phil is al onderweg naar je toe.’

Drake keek op zijn telefoon en snapte niet goed waar hij naar keek. Volgens de trackers zat ze midden op een berg en was er niets in de buurt. Hoe kwam ze daar zo snel?

Maar volgens haar telefoon zat ze middenin de stad. De telefoon kon gedumpt zijn.

Drake pakte zijn telefoon en belde Spike. Die nam de telefoon niet op, dus Drake stuurde een berichtje.

Hij hield zijn hoofd in zijn handen. Als ze van de ladder is gevallen kon ze wel eens zwaar gewond zijn, laat ik daar vanuit gaan. Dan kan ze zich niet verdedigen. Dan is haar leven werkelijk in gevaar. Dus wie heeft nog het lef om in te gaan tegen Spike?

Hij keek weer naar de locaties die Mariah hem gestuurd had. Ik ga voor de telefoon, dacht hij, ik ga niet op een wilde jacht in de bergen. Misschien kan ik de persoon vinden die de telefoon heeft en kan ik die uitwringen voor informatie. Hij stond op en stapte in zijn auto. Phil, Dave en Boris kwamen net aan gereden en reden onmiddellijk achter hem aan. Drake vond het, ondanks alles, hartverwarmend dat zijn broers meteen alles hadden laten vallen om zijn meisje te helpen vinden.

 

Bo werd wakker met een pijnlijk bonzend hoofd. Ze ontdekte al snel dat ze in de achterbak van een auto lag. Haar schouder deed verschrikkelijk veel pijn. Het was uit de kom, ze herkende de pijn.

In haar jonge jaren vonden haar broers het een sport om haar schouder uit de kom te draaien. Het was altijd een zwak punt gebleven.

Ze probeerde haar arm zo te manoeuvreren dat het terug zou schieten. Dat had ze al vele malen zelf gedaan.

Ze had het trucje geleerd van arts van de spoedeisende hulp, toen ze daar voor de zoveelste keer was. Ontspan, ontspan, ontspan dacht ze als een mantra. Met een plop schoot de schouder weer terug. Ze zuchtte van opluchting.

Ze voelde met haar goede hand om zich heen en probeerde uit te vinden hoe de achterbak ontgrendeld werd. De auto had nog steeds een flinke vaart. Zo te voelen zat ze ergens op de snelweg. Hoge snelheid en geen of weinig hobbels. Toen ze eenmaal had uitgevogeld hoe die achterbak werkte, taste ze naar het horloge, dat was weg, ze voelde naar haar telefoon in haar achterzak, ook weg.

Daarna was haar halsketting aan de beurt, het glas was gebroken door de val. Zou de tracker nog werken? Ze zou daar maar niet op rekenen. Ze moest zichzelf helpen. Niets nieuws onder de zon.

De auto minderde vaart en sloeg af. De weg werd behoorlijk hobbelig.

Bestemming bijna bereikt, dacht ze, als ik voor die tijd wil uitstappen, moet ik opschieten. Ze haalde de achterbak van het slot en liet het een klein beetje opengaan.

Ze zag alleen maar bomen, geen goed teken dacht ze. De auto minderde nog meer vaart en Bo liet zich over het randje rollen.

Ze kwam met een klap op de weg terecht en rolde zo snel als ze kon naar de kant van de weg. Alleen was ze niet op een weg, maar op een oude houten brug en ze rolde pardoes in het water.

Ze ging sputterend kopje onder en dreef weg op de stroming. Ze probeerde zo snel mogelijk naar de kant te zwemmen. Ze stroomde langzaam een bocht door toen ze naar de brug keek zag ze dat de auto gestopt was en de mannen in het water keken. De achterbak stond open.

Ze keken alleen te dicht bij. Bo dook onder en kwam pas weer boven toen ze om de bocht kwam. Daar botste ze tegen een boomstam aan. De takken hielden haar meteen gevangen. Ach, dacht ze, waarom ook niet. Ze klom tussen de takken en vond daar een comfortabel plekje, alleen een beetje koud en nat. Hier niet te lang blijven zitten, dacht ze, dan ga ik dood van de kou, maar heel even uitrusten. Haar hoofd bonsde, alles deed zeer.

 

Drake keek naar de locatie van de telefoon. Het lag in een groot huis, met veel bewaking rondom. Mariah was aan het checken wie daar woonde. Na een poosje stuurde ze een naam en een dossier. Het dossier had ze van Ghost gekregen, maar meer in verband met Brown en niet in verband met de familie Morris.

Spike had gebeld en hij was al onderweg, hij vond dat ze op hem moesten wachten, maar Drake zag dat anders. Ze wachtten op de rest van het team, wachtten op Spike duurde gewoon te lang.

Drake was ongedurig, hij had zich nog nooit zo veel zorgen gemaakt over iemand.

Hij hoopte niet dat ze dood was.

Al ging hij ervan uit dat als ze was overleden tijdens de val, ze haar zouden hebben laten liggen. Hij vond verschrikkelijk dat hij daar over na moest denken.

Positief blijven zei hij tegen zichzelf, ze leeft. Maar hoe lang nog?

De rest van het team was gearriveerd en Drake besloot naar binnen te gaan. Luke had de camera's uitgeschakeld en de alarminstallatie onklaar gemaakt.

Drake sloop langs de wacht. De eerste ging goed, de tweede ontdekte hem, maar voor hij alarm kon slaan had Dave hem uitgeschakeld.

De eerste wacht draaide zich om naar het geluid en kreeg een klap van Phil. Tot zover ging alles goed. De bewakers werden onschadelijk gemaakt door hun handen achter hun rug te binden.

‘Rustig aan broertje, ik snap je haast, maar doe het rustig.’fluisterde Phil tegen Drake.

Drake haalde diep adem en knikte. Ze slopen verder door de tuin.

Drake keek op zijn telefoon. De ping kwam van de achterkant van het huis, niet uit het huis zelf. De mannen slopen verder door de tuin. Ze verstopten zich achter een grote bloeiende plant. Ze hoorde gepraat en gelach. Er zaten vier mannen op het terras, ze hadden allemaal een drankje in hun hand en een dikke sigaar in hun mond. Ze leken erg tevreden met zichzelf.

‘Dat wijf is op sterven na dood na die val,’ zei één gnuivend ‘als ze die papieren tekent is dat het makkelijkste verdiende geld ooit en veel ook, wat een mazzel dat die Morris zijn mond voorbij praatte’

‘En als ze niet uit zichzelf dood gaat, kunnen we altijd nog een handje helpen.’ grinnikte de ander.

Alle vier lieten ze een vettig lachje horen. Een van hen sloeg voldaan op zijn dikke buik.

Een telefoon ging over en de dikkerd nam op. Hij luisterde even en begon te vloeken in de telefoon.

‘Dat wijf is ontsnapt en waarschijnlijk in de rivier verdronken, verdomme. Laten we opschieten’

De mannen sprongen overeind met de bedoeling om op weg te gaan om hun gans met de gouden eieren op te sporen.

Maar er waren meer mensen geïnteresseerd in die gans.

Drake kwam overeind en hield een wapen onder de neus van de man met de telefoon. Hij duwde de loop schuin naar boven zijn neusgat in. Hij duwde stevig door.

Phil en Dave stonden schuin achter hem met allebei een geweer in hun handen en een boze blik in hun ogen.

De mannen stonden meteen doodstil en staken hun handen in de lucht.

‘Weer De Familie’ zei Drake met een lage boze stem. ’Weten jullie wiens vrouw ze is?’ De man waar hij een pistool in zijn neus duwde, schudde voorzichtig zijn hoofd.

‘Doet dat er toe? vroeg hij arrogant.

‘Oh, ja, dat doet er toe, maar nu je het niet weet, mag je me heel snel vertellen waar ze is.’

Drake duwde het pistool nog wat hoger in de mans neus. Hij kreunde, maar was niet van plan om het vertellen. Hij sloeg zijn ogen neer.

Drake haalde zijn schouders op en zei tegen zijn broer ‘Hebben we wat aan deze klootzak of schiet ik hem gewoon af? Hebben jullie nog wat te vragen?’

De man in Drakes handen begon te zweten. Hij keek schuin naar zijn makkers, maar die stonden stil als standbeelden. Boris kwam aanlopen.

‘De rest is uitgeschakeld, er ligt een berg drugs op tafel, dus ik heb de politie maar gebeld. Wil hij praten? Boris keek vragend naar Drake, die schudde zijn hoofd.

‘Zal ik het op zijn Russisch proberen? Weet je, ik heb dat geleerd toen ik nog jong was, gegarandeerd dat hij praat, we moeten wel even een rustig plekje zoeken. Dat gegil is nogal aanstootgevend.’

Hij lachte gemeen en wreef in zijn handen alsof hem een pretje te wachten stond.

Zijn Russische accent was prominent aanwezig, veel duidelijker dan normaal.

De man in Drakes handen en met Drakes pistool op zijn hoofd begon te bibberen. Hij keek schuin naar de reus en zag de grote handen en het begerige gezicht.

Dat ging hij nooit redden. Hij was alleen maar dapper als hij aan de goede kant van de loop stond. Hij brak.

Hij gaf Drake een locatie en een naam. Hij huilde van spijt en angst. Zijn korte carrière als hoofd van de Familie was voorbij en met alles wat er in zijn huis te vinden was, ging hij voor lange tijd naar de gevangenis. Wat misschien wel goed was, omdat die grote rus dan niet bij hem kon komen.

De mannen werden gekneveld achtergelaten en Drake en zijn team waren alweer verdwenen voor de politie was gearriveerd. Dat zou allemaal veel te veel tijd kosten.

 

De locatie kwam enigszins overeen met de locatie van de trackers. Eén klopte precies, maar de andere week af. Omdat de ontvoerders dachten dat ze verdronken was, leek het logisch om de afwijking te volgen. Ze wisten dat de ontvoerders haar kwijt geraakt waren. Ze kwamen bij een grote snelstromende rivier.

Vlakbij waar ze een ping zagen huurde Drake een kano. Hij was van plan om de rivier op die manier te volgen, in de hoop dat hij Bo kon vinden.

Dave was snel bij hem in de kano gesprongen, hij had een eerste hulp kit meegenomen en een paar flessen water en een deken. Allemaal dingen waar Drake in de haast niet aan had gedacht. Boris gooide er nog pakket proviand in en ze vertrokken. De rivier stroomde snel en was vol met bochten. Ze waren vlak bij het punt waarvan de tracker uitzond het water in gegaan. Wat het zoeken bemoeilijkte waren de bomen en takken die met de stroom meedreven. Alles moest even bekeken worden. Bo kon overal tussen liggen, levend of verdronken. Misschien was ze in een mui terecht gekomen en was ze verdronken en lag onder water. Drake moest er niet aan denken. Het zweet brak hem uit en hij had pijn in zijn maag. Er zat een rauwe pijnlijke plek in zijn borst.

Na een paar uur hadden ze nog geen spoor van haar gevonden. De tracker stroomde net buiten hun zicht weg, hij was nog steeds in beweging. Maar van Bo geen spoor.

 

Phil en Boris waren een heel eind stroomafwaarts gegaan en gingen tegen de stroom in en hoopte dat ze op die manier Bo zouden tegen komen. Ze hadden een motorboot gehuurd.

Ze waren nu al uren bezig en Phil begon stilletjes aan de hoop te verliezen dat ze Bo nog levend zouden vinden. Eerst een zware val en dan uren in het koude water. Dat kon bijna niet goed aflopen. Hij vreesde dat Drake daar nooit meer overheen zou komen. Hij begon al plannen te maken voor als het onnoembare zou gebeuren. Hij wilde niet ook zijn broer kwijt. En dat was een reële mogelijkheid.

Ze naderden een zandbank waar een grote boom was aangespoeld. Boris stuurde naar de boom om het te inspecteren. Ze deden dat al uren. Ze hadden alles bekeken waar een mens kon zijn, behalve onder water.

In de boom bewoog wat tussen de takken.

De beweging was langzaam en viel bijna niet op. Een schim probeerde zich uit de takken te bevrijden. Boris zag haar als eerste en hij sprong in het water en waadde naar de boom toe. Hij plukte voorzichtig Bo uit de takken. Hij hield haar stevig maar voorzichtig vast en gaf haar een snelle knuffel. Ze trilde als een rietje en haar tanden klapperde. Bo keek hem een beetje glazig aan en lachte naar hem.

‘Ik ben dood gegaan’ vertelde ze hem ‘Jij ook? Gezellig’ daarna sloot ze weer haar ogen en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze was volledig uitgeput en haar hoofd en schouder deden gemeen pijn. De rest van haar lijf was zo koud dat ze er niets meer van voelde.

Boris waadde terug naar de boot en gaf Bo aan Phil, die al klaar stond met een deken.

‘Die natte zooi moet uit’ zei Boris bezorgd.

Hij pakte haar shirt en trok het over haar hoofd en met snelle bewegingen trok hij haar broek en schoenen uit. Phil wikkelde de deken om haar heen en legde haar voorzichtig in de boot. Hij trok haar natte sokken uit en trok haar zijn eigen droge sokken aan. Ze rilde steeds heviger. Boris stond nog steeds naast de boot in het water. Hij keek Phil aan met een bezorgde blik in zijn ogen, dit was niet goed, dit was helemaal niet goed.

‘Oh, wat is ze koud’ zei hij bezorgt. In de verte zag hij een knalrode kano aankomen.

‘Is dat Drake? vroeg hij en hij begon te zwaaien. Drake en Dave kwamen snel aanvaren. Hun peddels klotsten snel door het water.

Drake sprong zowat overboord van de haast om bij Bo te komen.

‘nee,’ brulde Phil naar Drake ‘ Je moet droog blijven, ze is zo verschrikkelijk koud’

Drake snapte de bedoeling meteen en hij sprong op de zandbank en rende naar de boot. Hij sprong in de boot en boog zich over Bo heen en streelde haar wang. Die was zo koud, dat Drake er van schrok. Ze rilde hevig. Maar hij was een Seal tenslotte, hij wist wat er moest gebeuren en hij begon zich direct uit te kleden. Hij sloeg de deken open en tilde Bo eruit. Hij ging gemakkelijk zitten en legde Bo tegen zijn borst en in zijn schoot. Hij kon niet voorkomen dat er een hevige rilling door zijn lijf schoot. Ze was als een ijsblokje tegen zijn borst. Haar hoofd lag onder zijn kin. Phil drapeerde de deken weer over Bo en stopte haar goed in. Dave kwam met de andere deken aan en Phil legde die ook over Bo.

Hij trok de deken goed over haar hoofd. Dave haalde de kano en bond die achter de boot en iedereen stapte in de motorboot. Phil begon meteen terug te varen.

Stroomafwaarts ging wel een beetje sneller. Ineens voelde hij iets langs zijn oor suizen. Een kogel plonsde in het water.

‘We worden beschoten’ brulde hij. Hij dook omlaag zodat hij een zo klein mogelijk doelwit vormde.

Iedereen dook naar beneden. Drake rolde zich over Bo en Dave lag tegen de rug van Drake aan.

Boris lag op zijn rug en pakte voorzichtig zijn geweer.

Ga nooit van huis zonder, dacht hij een liedje tussen zijn tanden sissend. Hij keek naar de oeverwal een stuk boven hen. Hij wachtte op het mondingsvuur, zodat wist waar ze zouden zitten.

Phil gooide het stuur om en maakte een zig, meteen daarna een zag. Boris richtte het geweer, drukte af.

Hij was ooit in een ver verleden scherpschutter geweest, hij had zijn skills bijgehouden op de schietbaan.

Hij hoorde een kreet van pijn, meteen weer een schot.

Hij had de andere schutter nu ook in het vizier.

Weer een zig zag zig van Phil.

Boris legde aan en schoot. Er viel een man van de oeverwal naar beneden. Hij stuiterde over een rots en met een grote plons in de rivier.

‘Ik denk dat ik ze heb’ zei Boris nogal voldaan. ‘Hoe gaat het daar beneden?’

Drake was geraakt in zijn arm, maar hij had geen kik gegeven, laat ze maar denken dat ze gemist hebben. Dave was ongedeerd en heel boos. Kom niet aan zijn broers en aan zijn vrienden.

Even dacht hij eraan om over de rand van de boot te rollen en achter de mannen aan te gaan, maar hij had geen wapens bij zich en hij dacht dat ze beter konden zorgen dat Bo en Drake in ziekenhuis terecht kwamen.

Die mannen kwamen later wel. Ook zij waren gewond en wilden misschien wel medische hulp. Dan kon Mariah ze wel vinden. Misschien waren ze wel dood. Nu had hij andere prioriteiten.

Drake keek in de deken en zag dat Bo hem aan lag te kijken, hij kuste haar wang, die nog steeds ijskoud aan voelde. Ze trilde iets minder hevig, dacht hij. Hij trok haar weer op zijn schoot met haar hoofd tegen zijn borst.

‘Mijn hoofd doet zo’n pijn’ mompelde ze,

Drake knuffelde haar zachtjes en fluisterde lieve onzin in haar oor. Ze zuchtte diep en deed haar ogen dicht. Ze knuffelde lekker tegen hem aan. Hij schikte de dekens beter om haar heen. Dave kwam overeind en stopte haar voeten weer goed in. Daarna pakte hij de eerste hulp doos en begon Drake’s arm te verbinden.

Het was best een stukje varen naar het dichtstbijzijnde stadje.

Mariah had ervoor gezorgd dat er een ziekenwagen klaar stond voor Bo en Drake en ze werden snel afgevoerd.

Dave en Boris reden er achteraan, terwijl Phil Spike op de hoogte bracht.

Spike was des duivels. Hij had zijn zus net gevonden en nu was hij haar bijna kwijt geweest. Hij wilde ook nog een hartig woordje spreken met Drake. Die zou op haar passen en had geen goed werk geleverd.