Hoofdstuk 7
Kevin stond te stuiteren van woede. Hij liep geagiteerd zijn hotelkamer op en neer. Het trucje met de politie was mislukt, misschien als die agent zijn mond had open gedaan, maar nee, die stond erbij als een standbeeld.
Hij wilde daar duidelijk niet zijn en had geen zin gehad om zijn werk te doen. Wat was dat toch met die politie hier?
Hij vergat altijd dat ze een of andere zelfverdedigingscursus had gevolgd en dat ze wat worpen kende. Niet meer vergeten, dacht hij, ik krijg een hernia van dat landen.
Zou ze het menen dat ze een dossier had bij gehouden van alle mishandelingen die hij haar had aangedaan. Maar dat was in opdracht van zijn vader.
Hij had er van genoten, dat wel. Het was zo leuk geweest om haar te martelen.
Ze had niet bij hun aan tafel durven mee-eten, ze had meestal op haar kamer gezeten. Ze was niet erg zichtbaar geweest in die tijd. Soms zag hij haar weken niet.
Maar nee, zo slim was ze vast niet geweest om dat allemaal bij te houden.
Bo was aan het werk in de glasfabriek. Ze was niet bang om alleen te zijn, ze kon uitermate goed voor zichzelf zorgen.
Ze had de afgelopen dagen heel wat smerige trucjes van Drake geleerd. Het leek wel of hij ieder gevoelig plekje wist te vinden.
Ze hadden kusjes uitgewisseld, maar verder was hij niet meer blijven slapen.
Drake had wel heel veel vragen gesteld. Over haar werk, over familie, vrienden, eten en ga zo maar door. Maar zij had net zoveel antwoorden van hem geëist als hij vragen had gesteld.
Uiteindelijk had ze hem alles over haar jeugd vertelt en over haar biologische vader.
Ze had wel het idee dat ze hem beter had leren kennen en hoe meer ze van hem wist, hoe leuker ze hem vond.
Ze vond het ook leuk dat hij goed op haar paste, maar haar wel in haar waarde liet.
Ze moest naar Londen voor die vermaledijde erfenis.
Ze wilde helemaal niet nadenken over familieleden die ze helemaal niet kende.
Ze zag er als een berg tegenop en wilde niet alleen gaan, maar kon ze Drake vragen om mee te gaan? Wilde hij dat wel?
Wilde hij haar wel net zo erg als zij hem wilde. Ze moest het vragen om er achter te komen. Ze was een stoere vrouw, voor weinig dingen bang, maar dit was er wel één.
Ze werd er bloed nerveus van. Ze wist niet zeker of ze de moed had.
Ze zat op een werktafel met in iedere hand een stuk groen glas en staarde een beetje naar buiten. Ze voelde zich zo verschrikkelijk alleen. Er zat een gat in haar hart. Dat had er altijd al gezeten.
Drake kwam binnen met Jemmy. Hij keek naar haar en kwam snel naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte haar stevig tegen zijn borst, maar zei niets.
Met een zucht leunde ze tegen hem aan en ze voelde tranen hoog zitten.
Verdorie, wat is dat nu weer, ze had in jaren niet gehuild.
Hij klemde haar nog een beetje vaster tegen zich aan. Ze hoorde het bonzen van zijn hart en ze werd helemaal rustig van het ritme. Hij kuste de bovenkant van haar hoofd.
Hij boog zijn nek en fluisterde in haar oor ‘ Ga je mee een eindje lopen?’
Ze knikte en hij hield een arm om haar heen en ze liepen naar buiten.
Drake draaide zich bij de deur om naar Jemmy en riep ‘zoek jij het groene glas uit?’
Hij wachtte niet op antwoord maar liep met haar weg, een arm stevig om haar heen.
Ze liepen een poosje zonder te praten. Bo voelde zich langzamerhand wat rustiger worden en de schaamte sloeg toe. Ze geneerde zich rot.
‘Nee, nee, je niet schamen, je hoeft niet altijd sterk te zijn. Dat kan geen mens volhouden.’
Drake stem klonk vriendelijk
‘sluit me nu niet buiten, lieverd wat is er aan de hand dat je er zo verdrietig uitziet?’
‘Ach, ik weet niet, ik voelde me ineens zo vreselijk alleen.’
Bo voelde zich ellendig.
‘Wat dacht je dan, dat dat gevoel je zo kon bespringen?’
Het was duidelijk, Drake had therapie gehad, dacht ze, maar waarvoor dan?
‘Ik dacht eraan naar Londen te reizen en nieuwe familieleden te ontmoeten en hoe weinig zin ik daar in heb, en hoe erg ik je ga missen.’ ze zuchtte diep.
Drake stopte met lopen, sloeg zijn armen om haar heen en keek in haar ogen.
‘Je gaat me helemaal niet missen, je dacht toch niet dat ik je alleen naar het hol van de leeuw zou laten gaan? Ik zou jou te veel missen. Waar jij gaat, ga ik. Nu en in de toekomst, als je me het toestaat. Begrijp je dat?’
Hij kuste haar voorzichtig.
‘Ik dacht dat je me niet echt leuk vind, je hebt nooit aangedrongen om te blijven slapen, alleen maar seks’
Bo bloosde diep.
‘Ik heb ook mijn duivels,’ zei Drake serieus,
‘Ik heb nog steeds last van nachtmerries en dat is iets waar ik niet makkelijk voor uit kom, ondanks alle therapie. Maar één ding weet ik heel zeker. Ik hou heel erg veel van jou ’
Drake kuste haar alsof hij haar reactie niet wilde weten.
Hij wilde haar niet loslaten, ook al duwde ze tegen zijn borst.
Ze liet zich ineens ineen zakken en glipte zo uit zijn armen en voor hij wist wat er gebeurde vloog hij door de lucht en landde ruggelings in het onkruid. De lucht werd met een klap uit zijn longen geslagen.
‘Je moet je meisje ook eens wat laten zeggen’ zei Bo en ging schrijlings op zijn buik zitten. Ze zette twee ellebogen in zijn borst en leunde voorover tot hun lippen bijna raakten.
‘Mijn meisje? vroeg Drake hoopvol.
‘Ik hou ook van jou, dus ja, je meisje.’ ze kuste hem heel teder. ‘Blijf je slapen vanavond? Jij en je nachtmerrie?’
vroeg ze met lichtjes in haar donkere ogen.
‘Nou, maar wat graag. Wat denk je, zullen we uit het onkruid gaan? Drake kuste haar weer en wilde haar eigenlijk niet loslaten.
‘Er prikt iets in mijn rug’
Leer eerst de feiten en beslis dan, dacht Bo, dat is gemakkelijker gezegd als gedaan.
Hoe begin je daarmee.
Bo lag lekker tegen Drake aan en ze knuffelde hem stevig.
Hij had eindelijk bij haar geslapen, nou ja, geslapen was een groot woord.
Hij had geen nachtmerries gehad en ze kon getuigen dat hij ook in bed alle gevoelige plekjes wist te vinden.
Hij zag er zo onschuldig uit in zijn slaap. Zo lekker ontspannen. Ze had zich nog nooit zo goed gevoeld.
Ze realiseerde zich ineens hoe haar leven er zonder hem zou uitzien. Koud, stil en saai.
Ze zuchtte diep.
‘Geen negatieve gedachten in mijn bed.’
Drakes stem klonk nog schor van de slaap.
Hij sloeg zijn armen steviger om haar heen.
‘Alles komt altijd goed, waar ben je precies bang voor?’
‘Ik ben bang dat Kevin en zijn familie je van me af nemen, ik heb je net gevonden’
‘Je weet dat ik soldaat ben geweest, ik ben niet bang voor een stel criminelen, jij staat ook je mannetje, samen zijn we onverslaanbaar. We hebben Mariah, Phil en Dave die ons in de rug dekken en als je dat wil, kan ik nog wel iemand meenemen. Boris of zo.’
Drake moest er van grinniken, hij dacht aan de reactie van de verschillende families op de reus. Dat was inspirerend.
‘Het zijn stiekemerds, ze zullen je in de rug aanvallen.’ ze was nog steeds bezorgt,
‘Ik zal ze niet onderschatten, lieverd, maar maak je niet zo ongerust. Ik kan heel goed op ons passen en jij ook. We zijn geen weerloos stelletje, ze onderschatten ons, hopelijk.’
Drake rekte zich eens lekker uit en rolde zich bovenop haar
‘mm, waar heb ik nu eens trek in.’
Hij kuste haar teder en al gauw liep het uit de hand.
Moragh was op oorlogspad. Ze had bericht gehad van de Britse notaris en hij wilde per se dat Bo persoonlijk naar Londen kwam om de zaken af te wikkelen. Ze vond dat dat ook schriftelijk kom en dat Bo het land niet kon verlaten vanwege haar werk.
Er waren nog altijd de ramen die gerestaureerd moesten worden, dat ging buitengewoon voorspoedig.
Moragh had contact met een Britse advocaat en samen probeerde ze het schriftelijk voor elkaar te krijgen. Maar de notaris hield voet bij stuk en stond erop dat Bo persoonlijk verscheen. Moragh begreep niet goed waarom hij van mening was veranderd.
Bo trok zich er niets van aan. Ze wilde die hele erfenis niet en ze ging niet alles uit haar handen laten vallen om een af andere Britse notaris blij te maken. Dan moest hij maar wachten, ze snapte de haast niet.
Ze negeerde de hele boel zoals ze al jaren deed en werkte lekker door aan het raam.
Haar beschermelingen deden het goed in de werkplaats.
Het had Ron even tijd gekost, maar uiteindelijk had hij honderd perfecte ronde ballen afgeleverd.
De volgende opdracht was honderd kegels. Hij had heel diep gezucht en was aan het werk gegaan.
Ze was van plan al die ballen aan Manuela te geven uit naam van Ron, zodat ze een hele grote kerstboom kon versieren.
Ook Jemmy deed het goed, het meisje had een goed oog voor kleuren en zocht glas bij de kleuren die ze van Bo op kreeg.
Jemmy had glas leren snijden en was druk bezig met de stukken te snijden en op de tekening te leggen. Dat scheelde veel tijd.
Ze wilde nog niet werken met heet glas zoals Ron deed.
Er kwam nog een keer glas maken aan, nu voor een specifieke kleur rood. Haar vorige leermeester in Italië had een monster opgestuurd en dat moest nagemaakt worden.
Na werktijd speelde ze met Drake. Het leukste vond ze met hem sparren. Ze leerde zoveel gemene trucjes van hem. Ze moest zich inhouden om hem niet serieus pijn te doen.
Allebei hadden ze geregeld blauwe plekken.
Ze sliepen samen in een van de appartementen en eigenlijk was het van de zotte dat ze twee appartementen in beslag namen om er maar één te gebruiken, maar bij elkaar intrekken was dan ook weer zo wat.
Ze vond het heerlijk om naast hem wakker te worden en nog even stevig met hem te knuffelen.
Ze had een donkerblauwe draak voor hem gemaakt met zilveren strepen in de schubben.
Zijn hart was rood, de vleugels wijd gespreid, alsof hij ieder moment kon weg vliegen. Drake vond dat ze een bijpassende draak moest maken, maar ze vond het vreemd om zichzelf te maken als draak. Ze wist niet zeker of ze dat wel kon. Ook Dave en Dinda had ze gemaakt als drakenpaar. Deze draken stonden om elkaar heen gecirkeld alsof ze waren gevangen middenin een beweging van een drakendans. Dave en Dinda waren er heel erg blij mee geweest.
Het was druk op het industrieterrein, steeds meer veteranen wisten Safe haven te vinden en ook de verdiepingen met de vrouwen werd drukker.
Mariah was aan de ene kant blij, er werden veel mensen geholpen en aan de andere kant was ze verdrietig dat het nodig was.
Het nieuwe flatgebouw bood onderdak aan al die verschillende mensen. Veteranen, werknemers van Morgan Security en Safe Haven en bewoners van de buurt.
Zelfs de dierenopvang zat aardig vol en Dinda had het er druk mee, gelukkig waren er veel vrijwilligers op het terrein om een handje te helpen.
Het verloederde terrein begon langzamerhand een betere uitstraling te krijgen. De wegenbouwer werd verwacht om de weg op te knappen. Alle rotzooi was ondertussen opgeruimd.
Anna en Dec hielden zich bezig met het groen.
Eerst hadden ze een grote patio gemaakt met een zwembad, wat hogelijk gewaardeerd werd door de kinderen, een mooi terras en veel groen.
Met mooi weer aten ze allemaal buiten en werd de barbecue aangestoken, wat het familiegevoel nog eens verhoogde.
Mariah was eindelijk genoeg buiten, zodat Phil tevreden was, ze had een gezonde kleur gekregen.
Langzamerhand werd het groen buiten de patio aangepakt en de wildernis getemd.
De tweelingmeisjes van Manuela vonden het leuk om daarmee te helpen en deden dat dan ook regelmatig. Vooral het planten van bloemen vonden ze fantastisch. Ze stapten trots rond in de werkbroeken en laarzen die ze van Mariah hadden gekregen.
Er waren een aantal nieuwe veteranen in het flatgebouw getrokken, sommige waren eenzelvig en praatten met niemand.
Mike was zo iemand, hij had totaal geen interactie met anderen, zijn achtergrond leek schoon, maar andere bewoners zeiden tegen elkaar dat Mike geen militair was en nooit was geweest.
Daar stond Phil achter, Mike leek geen militair. Hij had de houding niet. Mariah had hem nog een keer nagetrokken, maar kon niets vinden.
‘Of hij heeft een hele andere identiteit aangenomen of er is niets aan de hand.’
Ze had zijn vingerafdrukken door allerlei verschillende database gehaald en had helemaal geen resultaat. Wat dan weer niet klopte, iedere militair stond in die van het leger geregistreerd. Geen militair dus.
Hij had geen toegang tot het terrein als hij alleen was, ze probeerden hem zo goed mogelijk in de gaten te houden. Uiteindelijk maakte hij een heleboel mensen nerveus.
Pas nadat er DNA door de verschillende database was gehaald kwam er een naam naar boven. Hij had zich goed verstopt, hier was een professioneel aan te pas gekomen en dat was niet goedkoop.
Hij was een veroordeelde pedofiel met banden met Mani Pauwels, maar toen was het al te laat.
Hij had zijn slag al geslagen.
Hij had zijn oppas bewusteloos geslagen, de tweeling en Anna in een gestolen auto geladen, nadat hij Anna onschadelijk gemaakt had met een taser, en was met gierende banden vertrokken. Hij had het hek eruit gereden en in de wijk iemand aangereden.
Iedereen was des duivels, Manuela was volkomen in paniek.
Alleen Mariah bleef rustig en startte haar speciale computer. Deze was ingericht voor alle applicaties en trackers die ze langzamerhand bij vrijwel iedereen had geïnstalleerd.
Ze was ongelofelijk zuinig op wat ze haar mensen noemde en haar grootste angst was dat ze iemand kwijt raakte en niet meer kon vinden.
‘Hadden de meisjes hun ketting om vanmorgen? vroeg ze, terwijl ze de codes in de computer invoerde. Ze kreeg meteen een ping en tot haar grote vreugde bewoog die.
‘De meiden hebben een tracker in hun ketting, ik zie ze gaan, ze zitten op de weg, ik heb Anna’s telefoon ook nog, die beweegt met de meisjes mee’
Phil en Drake rende naar hun auto en raasden weg, Dave kwam er iets langzamer achter aan en verzamelde wapens, vesten en allerlei andere dingen. Hij gooide de boel in een auto en begon weg te rijden. Luke en Boris renden achter hem aan en hij stopte om hen in te laten stappen. Op het laatste moment stapte ook Dec in.
Dave zei niets en gaf gas en scheurde net zo snel weg als zijn broers. Hij lag misschien vijf minuten achterop.
In de wijk wachtte twee wagens met buurtbewoners op hem en reden achter hen aan.
Dave werd begeleid door Mariah en Phil over de richting die ze moesten nemen.
Mani Pauwels was weer bezig met zijn smerige zaakjes, hij had een bestelling voor een lange blonde vrouw en Anna voldeed daaraan, hij had eerst een ander voor die bestelling uit gezocht, maar zij was spoorloos verdwenen. Haar kleding was aangetroffen in een bus in San Francisco, maar van haar geen spoor. Daarna was daar de hel losgebarsten bij de motorclub die daar zijn meisjes verzorgde. Zijn compagnon was daar druk mee en had geen tijd meer om naar dat mens te zoeken.
De klant was een poosje in het buitenland geweest en had geen tijd gehad voor een nieuwe vrouw, maar nu was hij terug en wilde zo snel mogelijk een nieuw slachtoffer. Hij had daar al voor betaald.
Maar deze zou ook wel goed zijn, het was een knappe vrouw en ze zat in een opvanghuis, dus hij dacht niet dat er veel naar haar zouden gaan zoeken. Die vrouwen voor deze klant hadden toch geen lang leven.
De tweeling was andere koek, maar die zou hij een paar dagen verbergen en dan kwam het wel goed. Hopelijk had zijn mannetje weg kunnen komen zonder opgemerkt te worden. Hoe later er alarm geslagen word, hoe beter.
Hij wachtte op zijn mannetje, toen zijn telefoon ging. Het was zijn klant voor de vrouw.
‘Pauwel’ zei hij kortaf, hij had een hekel aan de man aan de telefoon. Hij betaalde goed, maar het bleef een onsympathiek figuur.
‘Heb je haar al? vroeg de man.
‘Ze is onderweg, ze is met een half uur hier.’ zei Mani.
‘Hou haar daar voor een paar dagen, ik moet eerst iets anders doen.’
De man gniffelde en Mani voelde het kippenvel op zijn rug kruipen.
Hij wilde weigeren, hij was geen oppas voor die vrouwen, maar deze vent was een griezel.
‘Dat gaat je kosten, man’ zijn stem klonk kortaf.
‘Dat maakt niet uit, ik bel wel weer.’ en hij verbrak de verbinding.
Mani zuchtte diep, het is de allerlaatste keer dat ik met hem zaken doe, beloofde hij zichzelf.
Het is het allemaal niet waard.
Na een uurtje wachten arriveerde eindelijk zijn mannetje met de vrouw en de kinderen.
De twee meisjes huilden, de vrouw was bewusteloos. Mike had aan iedere hand een kind en sleurde ze mee.
De meisjes waren gekleed voor buiten met rubber laarzen, werkbroeken en dikke truien en jassen. De vrouw was ongeveer gelijk gekleed.
‘Heb je ze gecheckt op telefoons? vroeg hij.
‘Fuck, geen tijd voor gehad’
Hij voelde Anna’s zakken na en vond geen telefoon.
‘Ze heeft er geen bij zich,’ zei hij.
Hij vergat in haar beha te kijken, en daar zat haar telefoon.
‘Gooi ze in een hok en laten we dan een biertje nemen op de goede afloop.’
Mike stopte de kinderen en de vrouw in een hondenhok. Ze pasten er nog maar net in.
Een lekker biertje zou er wel ingaan, na alle stress.
Drake en Phil naderde het pakhuis voorzichtig. Ze zagen de auto staan en er stonden er nog meer. Het werd al donker, dat leek hun een goede zaak.
De trackers gaven nog steeds hun signaal af en dat stond nu stil. Het signaal kwam uit het pakhuis.
Drake verkende de omgeving en kwam terug met locaties van camera's en bewegingsmelders. De rest arriveerden kort daarna.
‘Wat is het plan’ fluisterde Dave.
‘We gaan naar binnen en halen ze op.’ zei Phil. ‘Dave en Boris gaan naar binnen en de rest probeert iedereen naar buiten te lokken.’
‘Ik ga ook mee naar binnen’ zei Dec.
‘Nee,’ zei Phil ‘het is te vroeg voor jou, ik weet dat je van Anna houdt, maar je helpt haar meer door een afleiding te bedenken.’
Dec twijfelde, hij wilde zo graag naar binnen om haar te halen, maar hij begreep dat Phil gelijk had. Als hij paniek zou raken, hielp hij haar niet, maar bracht hij iedereen in gevaar.
‘Dan brand ik het pand af als we klaar zijn’ beloofde Dec.
‘Ik help je’ gromde Boris ‘ik zal goed voor je meissie zorgen.’
En met die woorden vertrokken Dave en Boris richting het pakhuis.
Ze gaven de mannen een beetje voorsprong en liepen zacht en snel Dave en Boris achterna.
Ineens hoorden ze binnen een tumult vanjewelste.
Ze hoorden Mani brullen en Mike gillen. Zijn gegil werd steeds hoger en ze hoorden de tweeling lachen.
Wat is daarbinnen in godsnaam aan de hand. Er kwamen een paar mannen naar buiten rennen en ze stopten niet eens toen ze de ploeg van Morgan Security zagen, maar rende gewoon keihard door.
Binnen was Anna bij gekomen van de elektroshock die ze had gehad, maar ze was rustig blijven liggen. Haar hoofd zoemde nog na van de stroomstoot.
Ze had geknipoogd naar de tweeling en die waren rustiger geworden. Ze fluisterde naar de meisjes ‘Als je de kans krijgt om er vandoor te gaan, dan wil ik dat jullie zo hard mogelijk weg rennen. Oké? Niet wachten!’
De meisjes knikten.
Mike kwam kijken, omdat hij de kinderen niet meer hoorden huilen. In zijn ervaring huilden ze langer,of misschien was Anna wakker geworden en had de kinderen getroost. Hij had ze liever huilend, dat maakte heel zijn dag goed. Hij vond het een heerlijk geluid.
De meisjes zaten met gebogen hoofd en Anna was nog bewusteloos. Hij deed het deurtje van het hok open en zei ’Kom hier, jullie’
De meisjes kropen achter in het hok en schudden het hoofd.
‘Kom hier of ik kom je halen’ gromde hij weer.
De de meisjes keken naar Anna en ze schudde lichtjes haar hoofd. Mike begon in het hok te kruipen. Anna lag eigenlijk in de weg. Mike probeerde haar opzij te duwen maar ze maakte zich zo zwaar mogelijk. Hij begon over haar heen te kruipen. Anna hief haar hand, pakte zijn ballen en kneep. Mike gilde hard, Anna kneep nog harder. Mike gilde hoger.
Hij probeerde haar te slaan zodat ze los zou laten, maar er was geen ruimte. Het hok zat zowat massief vol. Hij reikte naar de meisjes om die als drukmiddel te gebruiken.
Ze boorde haar duim in zijn zak en hij gilde harder en hoger. Zijn handen vlogen naar beneden om zijn mannelijkheid te beschermen.
Ze had goed opgelet bij de lessen van Drake. Ze wist niet hoe het verder moest, ze konden het hok niet uit, Mike blokkeerde de uitgang, maar ze ging hem niet loslaten.
Hij zou haar moeten vermoorden om haar los te krijgen.
Mani kwam aanrennen en brulde van schrik.
‘Laat hem los, laat hem los, teef.’
Hij probeerde haar te slaan, maar kon er niet goed bij door de tralies van het hok.
Een hondenhok werkt niet, dacht hij vaagjes, het leek zo’n goed idee. Lekker goedkoop.
Anna kneep harder en Mike gilde hoger en harder.
Verkrachting was geen optie meer. Ze had hem alle lust ontnomen.
Boris en Dave waren ondertussen gewoon naar binnen gelopen, ze waren niemand tegen gekomen, toen het gegil begon. Ze renden naar het gekrijs toe en barsten bijna in lachen uit toen ze de situatie door hadden. Boris liep naar Mani en pakte hem bij zijn keel, hem met zijn andere hand ontwapenend. Bijna zachtaardig pakte hij het wapen van Mani af en kneep waarschuwend in zijn keel. Hij tilde hem op en Mani spartelde met zijn benen.
‘ Ssst’ zei hij zachtjes ‘je stoort Mike bij zijn bezigheden’
Ondertussen had Dave Mike bij zijn voet gegrepen en begon te trekken.
‘Laat maar los lieverd, ik heb hem’ riep hij en Anna liet los.
Mike ademde opgelucht uit en Dave rukte hem uit de kooi. Dave gooide hem op de grond op zijn buik, rukte zijn armen naar achter en zette een knie in zijn rug.
‘Komen jullie eruit, schatjes’ vroeg Boris met zijn zware stem, ‘dan kunnen we naar huis.’
De drie meiden krabbelde naar buiten en ademde opgelucht uit. De meisjes pakte ieder een hand van Anna en hielden stevig vast. Alle drie schoten achter Boris brede rug.
‘Mijn FBI vriendje is al onderweg’ zei Phil toen hij binnen kwam, ‘wat was dat gegil?’
Dave vulde de mannen snel in en Drake was super trots. Hij noemde Anna zijn beste leerling.
Dec kwam binnen en Anna begon in te storten, hij sloeg zijn armen om haar heen en ze stond te trillen en te huiveren. Hij mompelde woordjes in haar oor en langzamerhand werd ze kalmer.
Toen de FBI kwam was ze kalm genoeg om haar verhaal te vertellen. De tweeling hadden hun armen om de nek van Boris geslagen en hij had twee grote armen om de kleine lijfjes heen geslagen. Hij liet ze niet meer los. Hij had Manuela al gebeld om te vertellen dat de meiden veilig waren. Mariah had een pakket met bewijsmateriaal klaar liggen en Pauwel en Mike werden afgevoerd.
Er werden nog meer hondenkooien gevonden, maar er zat niemand in. Had hij ze al eens eerder gebruikt, of was dit de eerste keer?
Ze waren vast van plan om de andere pakhuizen van Mani te onderzoeken en zodra ze maar het kleinste chihuahua kooitje tegen kwamen, de boel plat te branden. Maar eerst zouden ze de pakhuizen binnenste buiten keren om Mani’s ‘handelswaar’ te vinden. Boris nam zich voor alles tot op de grond af te breken en dit was een goed begin.
Hij begon met een muur omver te trappen.