Hoofdstuk 11

 

Kevin zat in de kroeg en nam een slokje van zijn dure whiskey. Hij moest nodig even goed nadenken. Er was een moord contract afgesloten op Bo, maar de papieren van erfenis waren nog niet geregeld.

Er was dus best kans dat ze haar nalatenschap niet geregeld had, en hij wist nu ook dat ze door een rechter gescheiden was van haar familie en dus waren ze niet meer automatisch haar erfgenaam. Dat was iets wat hij nooit geweten had. Wat een kreng.

Ook kon hij het niet meer navragen bij de notaris. De oude zat in voorarrest en de nieuwe gaf geen informatie.

De man leek van onbesproken gedrag en Kevin kon niets vinden om hem mee te dwingen. Het leek niet meer haalbaar om dat geld binnen te halen. Jammer want het was onbeschoft veel.

Erger was dat er een opsporingsbevel tegen hem liep. Precies de reden dat hij in dit aftandse kroegje zat. Veel van zijn personeel was gearresteerd en hij had geen idee hoe hij dit weer allemaal kon recht breien. Toen hij thuis kwam vanaf het vliegveld was de politie bezig met een huiszoeking en Morris had rechtsomkeert gemaakt. Hij kon niet naar huis.

Hij had bij een paar van zijn bedrijfspanden gekeken, maar overal waren ze bezig. Ook bij de onbekendere panden. Zijn broers zaten in de bak en hij was voor nu door zijn opties heen. Hij wilde Brown niet om hulp vragen. Die nam gewoon zijn zaken over en liet hem stikken. Een contract uitzetten was meer dan voldoende. Meer wilde hij hem niet verplicht worden. Misschien kon hij Spike nog bellen. Maar de man was een eigenheimer. Hij deed precies waar hij zin in had en hij wist ook niet waar hij uithing.

 

De zaken met de erfenis waren eindelijk geregeld. Bij een andere notaris had Bo een testament gemaakt. Hij was nu bezig om familieleden op te sporen om het geld terug te geven. Na enig aandringen was ze naar haar vaders huis gegaan. Ze hadden nog niet besloten of ze daar bleven slapen of dat ze naar een hotel gingen. Boris hield de straat een poosje in de gaten en zou later binnen komen.

Marianus en Sofia hadden hun connecties aangewend om er voor te zorgen dat in ieder geval de Italianen het contract zouden herroepen zodat uit die hoek geen gevaar meer kwam.

Het was altijd de vraag in hoeverre dat zou helpen. Beter maar voorzichtig zijn.

Het was een groot huis in het centrum van de stad, een mooi hoog pand met een elegante trap naar de deur en grote boogramen. Het was keurig onderhouden en zat goed in de verf.

Bo stopte de sleutel in het slot en opende de deur. Ze stopte op de drempel.

Drake stond achter haar. Het licht in de hal was aan en de verwarming brandde.

Het was lekker warm binnen. Ze hoorden stemmen in de keuken. Ze keek Drake aan.

‘Ik verwachtte dat het leeg zou zijn, maar volgens mij is het bewoont. Hebben we goede huis wel?’ Bo klonk verbaast.

‘Je sleutel paste toch? Dan moet het het goede huis wel zijn’ Drake haalde zijn schouders op.

‘Wie is daar?’ brulde hij door het huis.

Onmiddellijk kwamen er voetstappen naar de voordeur. Een kleine vrouw met haar grijze haar in een bobje kwam energiek naar de deur gelopen.

‘Bo Davies?’ vroeg ze en stak haar hand uit.

‘Linda Cowell, de huishoudster’

Ze lachte vriendelijk. Haar lach was vriendelijk maar bereikte haar ogen niet, ze leek nerveus. Haar hand trilde een beetje en was wat zweterig.

Ach, dacht Bo, ze is bang haar baan kwijt te raken, wat jammer dat ik haar niet gerust kan stellen. Ze leek veel te oud om nog te werken. Zou pensioen iets zijn? Dat kon ze wel regelen.

‘Aangenaam’ zei Bo, nog steeds proberend iets te verzinnen om haar op haar gemak te stellen.

‘Dit is Drake, mijn verloofde.’

Drake stak zijn hand uit en werd met een scherpe blik bekeken en blijkbaar was hij niet goed genoeg.

Hij had een tanktop aan en zijn tatoeages waren goed zichtbaar. Hij had een complete sleave op zijn rechterarm, wat een heel verhaal vertelde. Er liepen ranken met grote doorns en hier en daar een rode roos. Er tussen zaten allerlei afbeeldingen.

Bo had daarentegen een shirt aan met lange mouwen en een spijkerbroek, zodat er van haar tatoeage niets te zien was.

Hij was gewogen en te licht bevonden. Hij kreeg een slap handje en ze mompelde wat.

Bo zag wat er gebeurde en zei troostend tegen Drake

‘Trek je haar onbeleefdheid niet aan, we schenken alles over een paar dagen terug aan de familie en dan kunnen ze wat mij betreft vechtend over de gang en hebben we er geen bal meer mee te maken. Het is allemaal kouwe kak’

Ze keek boos naar de huishoudster.

‘Ik dacht dat u de erfenis had aanvaard?’ vroeg de huishoudster enigszins verbaast.

‘nou, mijn ex familie wil het niet met rust laten, en staat me ondertussen naar het leven voor het geld, de snelste manier om er vanaf te komen is het aanvaarden en het zo snel mogelijk weer weg schenken. Ik wil er niets mee te maken hebben. Ik heb er nooit wat mee te maken willen hebben. Er is ergens nog familie en die mag het hebben.’

Bo keek opstandig om zich heen en zuchtte.

‘Ik ben nog niet eens door de hal heen en het gaat al mis’

Drake legde zacht zijn hand in haar nek en streelde haar achterhoofd en masseerde bedaard haar nekspieren. Ze legde haar voorhoofd tegen zijn borst en voelde zich rustig worden.

Hij sloeg zijn andere arm om haar middel. Ze stond even te genieten in zijn armen.

‘Zou er een trainingsruimte in dit achterlijke grote huis zitten? Of een gym hier in de buurt? vroeg ze.

Even lekker sparren met Drake was een enorme prettige manier om al die stress kwijt te raken.

Drake keek vragend naar de huishoudster, die peinzend toegekeken had.

Na de sneer van Bo was ze een beetje rood in haar gezicht geworden, maar ze had niets meer gezegd. Ze had meer gelet op de interactie tussen Bo en Drake.

Ze knikte bevestigend en gebaarde dat ze achter haar aan moest lopen.

Onderweg trok Bo haar jas uit en haar shirt, zodat haar tatoeage goed te zien was onder het kleine hemdje wat ze droeg. Ze had haar kleren dramatisch over haar schouder gegooid en Drake had het grinnikend opgevangen.

Hij had de kleding netjes opgevouwen en legde het op een bankje toen ze in de trainingsruimte kwamen.

‘De oude meneer heeft hier gerevalideerd na zijn beroerte’ zei Linda, ‘is dit wat jullie bedoelde?’

Het was een grote lichte ruimte met matten op de vloer en wat machines met gewichten, een loopband en een lage brug.

‘De matten voldoen wel’ zei Bo blij en begon haar schoenen uit te trekken.

‘Gewoon even stoom afblazen, Drake, niks nieuws vandaag’

‘Oké, zei Drake en begon zijn schoenen uit te trekken. Toen hij stond te wiebelen op één been, haakte Bo hem pootje en hij viel met een klap om.

‘Oh, zijn we al begonnen?’ gromde hij en greep een enkel en begon te draaien, zodat Bo alleen nog maar mee kon draaien. Ze schoten beide in de lach.

Linda stond bij de deur en bekeek de twee mensen die haar volkomen vergeten waren.

Ze betreurde het slechte begin.

Ze was bang geweest dat Drake er alleen maar om het geld was, maar nu dacht ze eigenlijk dat hij volkomen toegewijd was aan Bo.

En Bo leunde op hem alsof het vanzelfsprekend was. De liefde spatte er vanaf.

Ze keek vol liefde naar de jonge vrouw en hoopte dat zij meer zou weten over haar broer, maar ze vreesde het ergste. Ze zuchtte diep en draaide zich om en ging naar de keuken om aan het eten te beginnen.

Haar kleindochter was net zo koppig als haar vader. Hoe moest ze nu uitleggen wat er allemaal gebeurd was en hoe moest ze het weer goed maken. Ze had geen idee.

 

Bo en Drake hadden zich in het zweet gewerkt en waren lekker ontspannen.

Ze hadden een snelle douche genomen, bij het sportzaaltje bleek een volledig ingerichte badkamer te zitten en Drake had nog wat schone kleding in zijn tas zitten.

Ze besloten op zoek te gaan naar de keuken, maar eerst hadden ze gekeken waar Boris was gebleven. Hij zat nog steeds in de auto, maar had niemand gezien. Drake had hem naar binnen geroepen en met z’n drieën gingen ze op zoek naar de keuken. Linda was aan het koken en Bo begon Boris voor te stellen.

‘Hij is onze bodyguard’ zei ze grinnikend.

‘Heb je die dan nodig?’ vroeg Linda verbaast.

‘Nu, mijn ex broers hebben een contract op mijn leven gezet, dus een beetje extra mankracht en een paar extra ogen is nooit weg. Daarom moet ik zo snel mogelijk van dat geld af. Ik heb het twee jaar weten te vermijden, maar nu kan ik ze bijna niet meer ontwijken. Het zijn nogal hardleerse types.’ Bo keek ernstig.

‘Ze willen dat geld en niets kan ze daar vanaf brengen, ik heb het Drake aangeboden, maar hij wil het ook niet. En nu we trouwplannen hebben staan ze hem ook naar het leven.’ Ze slikte en keek een beetje boos.

Linda had niet gedacht dat het geld van haar zoon, haar kleindochter zo in de problemen zou brengen, aan de andere kant was geld de bron van alle ellende.

Ze zaten aan de keukentafel en wachtten op het eten. Linda kwam bij ze aan tafel zitten.

‘Er zijn genoeg leugens verteld’ begon ze en ze vertelde dat Steve Harris haar zoon was. Cowell was haar meisjes naam en ze probeerde uit te leggen wat er in het verleden was gebeurd. Steve had Mara Davies ontmoet toen ze allebei op de universiteit zaten. Ze kenden elkaar nog niet echt lang toen ze zwanger raakte van een tweeling. Een jongen en een meisje.

Op dat moment stortte Bo zowat van haar stoel van verbazing. Ze had een broer, een tweelingbroer, ze was sprakeloos. Ze keek naar Drake, hij had ook een tweelingbroer, hij zou het begrijpen. Drake knipoogde naar haar en luisterde met een ernstig gezicht naar Linda.

Op aantraden van zijn moeder erkende Steve zijn kinderen niet. Zij geloofde namelijk niet dat de kinderen van Steve waren. Mara was alleen, zwanger en bang, ze had verder helemaal geen familie. Ze kwam Morris tegen.

Hij was weduwnaar en had drie zoons. Hij had een moeder nodig voor zijn zoons. Zij had een kostwinner nodig om voor haar en haar kinderen te zorgen.

Ze trouwden snel en de tweeling werd geboren. Morris wilde beide kinderen niet en wilde ze allebei wegdoen. Na veel bidden en smeken mocht ze het meisje houden, de jongen legde hij op de trap van een kerk neer. En daar verdwijnt het spoor van hem. We hebben niet eens een naam.

Steve kreeg al gauw spijt en heeft geprobeerd jullie alsnog terug te krijgen, maar je stiefvader heeft nooit mee willen werken. En toen overleed je moeder en Steve werd zorgvuldig bij je weg gehouden. Hij is niet getrouwd en heeft altijd spijt gehad van zijn acties. Hij heeft nooit meer de kans gekregen om het goed te maken. Linda zweeg. Uitgeput van haar verhaal en de schaamte straalde van haar af.

‘Wanneer zijn jullie van mening veranderd?’ vroeg Bo

‘Toen we jullie hebben gezien. Een evenbeeld van je vader. Morgen gaan we kijken in zijn atelier, daar zijn een aantal portretten die je moet zien.

‘Ik heb een tweelingbroer, Drake, net als jij.’

Ze lachte.

‘Ik moet hem alleen zien te vinden, ik zal Mariah vragen of zij kan helpen.’

Drake lachte terug en pakte zijn telefoon.

 

De volgende ochtend zaten Bo en Drake aan het ontbijt in de keuken.

Ze zaten samen te praten over de zoektocht die Mariah onmiddellijk had gestart.

Hoeveel kans van slagen hadden ze om Bo’s broer te vinden.

Bo was bang en opgewonden tegelijk. Bang dat haar broer haar niet wilde kennen, dat hij het nog slechter had gehad dan zij, opgewonden omdat ze familie had.

Ze had een oma, ja dat zeker, maar zij had geweten dat ze bestond en waar ze was. Ze was al jaren meerderjarig en niets had ze tegen kunnen houden om contact op te nemen als ze dat echt had gewild. Maar haar broer was net zo kansloos als zij was geweest. Ze waren beide niet op de hoogte. Ze vond het jammer dat haar moeder het nooit verteld had. Ze was niet te jong om haar moeder te herinneren. De onbekende tweelingbroer voelde echter als de oma die tegenover haar aan tafel zat.

‘Ik hoop dat je de erfenis wil aanvaarden, nu je dit allemaal weet?’ vroeg Linda hoopvol.

‘Ik moet daar nog eens heel goed over nadenken en met mijn advocaat over praten. Ik heb nu een broer waar ik rekening mee moet houden.’

Bo keek peinzend naar haar. Ze wilde zo graag vergeving en ze dacht dat nog steeds te kunnen afkopen. Ze wilde nog steeds niets van haar vader, behalve kennis misschien. Ze wilde heel graag haar broer vinden.

‘Laten we naar het atelier gaan, er is iets wat ik je wil laten zien.’

Linda stond op en begon de tafel af te ruimen, een beetje teleurgesteld.

Bo en Drake hielpen een handje en volgden Linda even later naar buiten, naar een gebouwtje, verscholen tussen de bomen. Er stonden grote struiken vol met bloemen om het tuinpad, wat leidde naar een terras. Bloempotten met bloeiende planten stonden langs de rand van het terras. Er stonden geen meubels op.

Binnen stonden verschillende ezels met doeken erop. Langs de muren stonden nog veel meer doeken. Grote ramen op het noorden gaven een prettig licht en een fantastisch uitzicht op de tuin met alle bloemen. Er stond een tafel met potten met kwasten, tubes verf en alles wat je nodig kon hebben om te schilderen. Het zag eruit alsof de schilder ieder moment terug kon komen en verder gaan met schilderen.

Linda haalde een lap weg van een doek dat op een ezel stond.

‘Dit is een zelfportret van Steve’ zei ze

‘Hij schilderde bijna nooit portretten, maar hij heeft privé een serie familieportretten geschilderd.’

Ze liet het portret zien.

Bo zag het gezicht van een man die verschrikkelijk veel op de hare leek. Het haar was wat grijzer, maar dezelfde donkergrijze, bijna zwarte ogen, dezelfde rechte neus met een paar sproetjes, dezelfde kaaklijn. De hare was wat zachter en vrouwelijker, maar je kon goed zien dat ze verwant waren. De man op het portret lachte niet, maar had een kleine frons tussen de elegante wenkbrauwen alsof hij geconcentreerd bezig was. Drake kwam met een schok tot de ontdekking dat Bo hetzelfde rimpeltje had als ze aan het werk was.

‘Hij heeft jullie ook geschilderd een jaar voor zijn dood ongeveer’ Ze zocht tussen een stapel schilderijen en vond wat ze zocht. Ze zette het op een ezel.

Bo en Drake keken vol stomme verbazing naar het portret. Haar adem stokte.

Het waren twee jonge gezichten, het gezicht van een jonge vrouw was van Bo.

Het andere gezicht was van een man. Zwart haar, zwarte ogen, sproetjes. Geen glimlach en een frons rimpel tussen zijn wenkbrauwen.

‘Ik ken dat gezicht’ zei Bo zachtjes tegen Drake.

‘Ik ook’ zei Drake.

‘Dat is een mannetje van DelMonte. Hij is degene die kwam waarschuwen en daarna verdween,’

‘Hij is ook de man in de kast, degene die me kleine tijger noemde’

Bo was geschokt.

Haar broer was een moordenaar, één die te koop was.

Hij hoorde bij het criminele kamp. Hij had voor haar gemoord.

Verslagen ging ze op een stoel zitten.

Linda keek opgetogen,

‘Jullie kennen hem? We zijn al jaren naar hem op zoek, maar we hebben hem nooit kunnen vinden.’

Drake zuchtte diep en vertelde Linda wat hij wist over Spike. Nu hij er over nadacht vond hij dat ze als twee druppels water op elkaar leken.

Linda was geschokt dat haar kleinzoon zo verkeerd terecht was gekomen. En dan had ze zich druk gemaakt over Drake. Ze moest echt eens haar vooroordelen laten vallen.

‘We moeten hem vinden en een DNA test doen, als hij mijn broer is krijgt hij in ieder geval de helft van de erfenis en we moeten maar zien wat hij dan verder nog wil. Ik ken hem verder helemaal niet.’

Bo was uitgewrongen op dit moment. Ze moest nodig Moragh bellen.

‘Ik denk dat Ghost ons een eind verder kan helpen, we weten dat Spike in Italië was verleden week en misschien kan ze zijn telefoonnummer boven water krijgen.’

Drake keek bedachtzaam. Hij was er niet weg van dat ze nu op zoek moesten naar een huurmoordenaar, die misschien wel op zoek was naar Bo om haar te vermoorden.

Nee, dacht Drake, Spike had de kans gehad en hij had alleen maar complimentjes uitgedeeld. Maar hij zou op zijn hoede blijven en Bo niet uit het oog verliezen. Het was zo al moeilijk genoeg voor haar. Hij moest Mariah bellen.