Hoofdstuk 16

 

De zaken begonnen uit de hand te lopen besefte hij ineens.

Spike was ergens naar onderweg en gezien zijn voorgaande acties kon dat alleen maar Brown zijn. Zou hij die ook als een kasplantje het ziekenhuis inslaan of zou hij er eerst informatie uitslaan? Hoeveel wist die man eigenlijk?

Spike kon gewelddadig zijn, maar hij had weinig belang bij zijn zaken, dacht hij. Toch? Hij maakte zich zorgen. Spike was niet de persoon om zich om te laten leggen en dan was alles achter de rug.

Hij was de persoon om terug te slaan vanuit zijn graf. Hoeveel informatie had hij opgespaard de afgelopen jaren? En over wie allemaal precies?

Hij wist wel dat de man voor de duivel niet bang was. Hij moest er nog eens goed over nadenken om Spike als zondebok te gebruiken. Iemand anders zat hem op de hielen en dat was niet Spike.

Als die twee gingen samenwerken kon het hem zijn hele organisatie kosten. Dat moest kosten wat het kost zien te voorkomen.

 

Spike was op zijn motor op weg naar San Francisco. Onderweg had hij er nog eens goed over nagedacht wat hij nu eigenlijk wilde en hoe hij dat ging bereiken.

Hij wilde dat zijn nieuw gevonden zus veilig was, zodat ze elkaar konden leren kennen.

Hij wilde ook dat de misdaadsyndicaten waar hij al een paar jaar voor werkte, beëindigt werden, hij had genoeg ellende gezien voor een heel leven.

Hij was er wel een beetje klaar mee, dat geen van die stoere mannen naar hem luisterden. Maar de meeste waren niet van plan om zelf hun handen vuil te maken. Daar hadden ze Spike voor gehad.

En zolang het criminelen waren die hij moest elimineren had hij er ook geen bezwaar tegen gehad, maar het begonnen steeds meer gewone burgers te worden die een contract op hun leven afgesloten kregen omdat omdat ze niet van plan waren om zich te laten uitbuiten door een stel criminelen.

En daar begon Spikes bezwaar. Hij had al heel wat mensen weggesluisd naar een veilige bestemming. Zijn voormalige opdrachtgevers waren in de veronderstelling dat ze dood waren, maar ze leefden elders in de wereld een goed leven.

Hij wist dat zeker, want ze stonden nog steeds onder zijn bescherming.

Oké, grote opruiming, besloot hij. In San Francisco was van alles aan de hand, had hij begrepen, maar hij wist niet precies wat, alleen dat Brown daar nu al weken bezig was met puinruimen en dat hij nog steeds niet klaar was.

Nou Spike kwam nog wat meer verwarring schoppen. Hij was bij die motorclub geweest en kon daar gewoon naar binnen lopen. Ze waren behoorlijk bang voor hem na de laatste keer dat hij daar geweest was.

Misschien kon zijn zusje, of misschien meer die vent van haar, hem helpen aan een connectie daar om hem bij te staan. Hij kon eens polsen of er iemand geïnteresseerd was om in San Francisco een beetje te rellen. Hij zou Drake maar eens bellen. Ze konden het alleen maar mee eens zijn dat hij de grootste operatie die ooit in de mensenhandel was gezien de nek om ging draaien. Hij wist dat Brown maar een uitvoerder was, maar Spike wist niet wie het grote brein erachter was. Misschien dat die beruchte Mariah daar eens naar kon kijken.

 

Na het telefoontje met Drake reed Spike weer verder naar San Francisco. Drake kon niets beloven, maar hij zou het overleggen met Phil en Mariah. Verder was het afwachten waar die twee mee aankwamen. Hij had er zelf wel zin in om te komen rellen, maar hij moest nu voor Bo zorgen. Daar was Spike het volkomen mee eens. Bo zat in het gips en had nu haar man nodig na alle doorstane ellende. Een volgende keer misschien?

 

Mariah dacht aan Ghost. Misschien was zij bereid om te helpen. Maar het kon ook zo maar zijn dat ze al druk bezig was met de bende. Mariah liet een bericht achter, met de uitleg dat Spike Bo’s tweelingbroer bleek te zijn en dat het er erg op begon te lijken dat hij bekeerd was en nu de rechte paden probeerde te bewandelen. Ze stuurden alle rapporten mee. Ze vertrouwde Ghost blindelings.

Ghost had haar eigen problemen en wist niet zeker dat ze op een vent zat te wachten.

En zeker geen huurmoordenaar of een voormalig huurmoordenaar. Dat maakte niet zoveel verschil meer. Ze dook nogmaals in het verleden van Spike en nu meer recent. Van de vroege jaren was genoeg bekent, maar van de laatste vijf vrijwel niets meer. Ze ontdekte na veel speurwerk dat hij getrouwd was geweest, dat zijn vrouw was overleden en dat ze een paar jaar na haar dood een eiland had gekocht in Argentinië. Dat was pas een vreemde aankoop. De eigenaar was een stichting met haar achternaam. Het was niet goed uit te vinden wat die stichting precies deed met dat eiland. Er werkten wel veel mensen.

Allemaal onbekende namen, die verder nergens te vinden waren. Er was ook niet duidelijk wat ze precies deden op dat eiland. Het was niet toeristisch, geen fabriek of handel. Erg onduidelijk allemaal.

Ghost gaf het voor nu op, ze had andere zaken aan haar hoofd. Ze had het vermoeden dat ze iemand op het spoor waren. De meiden stuurden geen tekstjes meer en de telefoons waren stil. De camera's werkten nog wel en er de ene vergadering na de andere werd gehouden.

Brown probeerde de mannen er van te overtuigen dat ze Spike moesten vermoorden omdat hij alle problemen veroorzaakte. De mannen wilden daar niet aan. Ze waren bang voor Spike of hadden behoorlijk veel respect voor hem. Meer als voor Brown.

Moest ze hem waarschuwen? Ze belde Mariah op de prepaid telefoon die ze van haar had gekregen toen ze de stad verliet. Alleen Mariah had dat nummer.

 

Nadat ze het nummer van Spike had gekregen stuurde ze hem een tekst dat hij moest oppassen, want zijn leven liep gevaar. Ze liet precies weten wat er besloten werd op de vergaderingen. Spike reageerden alleen met één woord. ‘Wie.’

Hij wilde weten wie ze was. Ze stuurde als antwoord ‘niemand’

Spike stuurde geen bericht meer en ze had geen idee of hij luisterde naar haar of dat hij dacht dat het een valstrik was.

Ze kende Spike niet persoonlijk. Ze had hem wel eens uit de verte gezien, dacht ze, maar ze was er niet zeker van. Er waren erg weinig foto’s beschikbaar en zeker geen recente.

 

Spike vroeg zich af wie hem en tekst met een waarschuwing had gestuurd en hij belde Drake.

Drake kon hem niet veel vertellen, behalve dat deze persoon zich met de motorclub bezig hield en dat een privépersoon was. Misschien werd er nog contact opgenomen, misschien wel niet. Spike zou het moeten afwachten.

Spike dacht er het zijne van. Ineens schoot het hem te binnen dat de vrouw die hij zo interessant had gevonden, ineens verdwenen was na de bomaanslag. Maar misschien was ze wel de aanstichter en zat ze achter al dit geruzie. Als dat zo was, dan had ze het perfect aangepakt. Hij zou bijna de zondebok worden en als hij vrienden had die wraak voor hem zouden nemen dan was er een oorlog uitgebroken. Hij had die vrienden niet, maar wel familie tegenwoordig. Ook al was zijn zusje niet zo groot van postuur, ze was een kracht om rekening mee te houden. Hij had haar nog niet boos gezien, alleen geërgerd en daar was hij al van onder de indruk. Woest moest ze de kracht van een kernexplosie hebben. Ze zou het niet goed vinden dat haar broer vermoord werd.

Misschien moest hij toch maar wat hulp troepen vragen. Hij belde Drake weer en overlegde nogmaals. Drake ging om een paar vrijwilligers vragen. Hij beloofde zo snel mogelijk terug te bellen.

Na een half uur belde hij terug.

‘Twee man, Luke en Boris. Ze komen vannacht aan op een vliegveld in de buurt. Waar ben je? Drake was kort van stof. Hij moest zijn nieuwe zwager in leven houden, anders kreeg hij de grootst mogelijke ruzie met Bo.

Hij wist alleen niet of die zwager ook mee ging werken om in leven te blijven. Hij kon niet meer doen dan zijn best.