Hoofdstuk 21

 

Alle handel was weg in San Francisco.

Brown was uit zijn plaat gegaan tegen zijn mannen dat ze zo slecht voor de handelswaar hadden gezorgd dat er veel te veel doden waren. De mensen breken was oké, maar ze vermoorden was zonde van het geld. Sukkels.

Maar nu was alles weg. De motorclub bestond niet meer, de gebouwen waren gesloopt of afgebrand en de meeste leden van de motorclub waren dood.

De meeste vermoord door Spike, zijn eigen huurmoordenaar, die hij blijkbaar tegen het zere been had geschopt en die gestoorde Rus. Hij wist niet goed wat hij van die vent moest denken, maar een mak schaap was hij zeker niet.

Nu moest hij een paar belangrijke klanten teleurstellen en daar verheugde hij zich niet op. Iedere keer dat hij dacht de juiste vrouw voor de belangrijkste van hen te hebben gevonden, gebeurde er iets wat de boel weer verpestte. Nu had hij al twee keer nog maar net het vege lijf weten te redden. Amerika werd een beetje te gevaarlijk voor hem en hij besloot richting Frankrijk te gaan. Daar zat nog een belangrijkere connectie van hem, zijn baas.

 

In safe Haven begon Bo weer behoorlijk op te knappen. Ze snakte naar een lekkere vechtpartij met Drake Maar hij gaf niet thuis. Eerst genezen, vond hij. Hij wilde niet knokken met haar, zo lang ze in het gips zat. Ze daagde hem voortdurend uit.

Ze stak haar krukken tussen zijn benen zodat hij struikelde. Ze prikte hem op pijnlijke plekken.

Maar het hielp allemaal niets. Hij gaf niet toe. Bo werd er enorm kriebelig van.

Ze had die uitlaatklep gewoon nodig. Ze kon ook niet rennen en seks wilde hij ook niet.

Hij was bang dat hij haar pijn zou doen. Ze had het gevoel dat ze ging ontploffen. Dus was ze naar de gym gestrompeld op haar krukken om te zien of één van de andere mannen met haar wilde sparren. Ze kon hinkelen, toch?

Vechten op één been was vermoeiend, maar toch ook leerzaam, dacht ze.

Ron was aan het trainen en hij wilde het wel proberen. Hij was nog steeds aan het opbouwen en echt veel sparren deed hij nog niet. Maar Bo zat in het gips en was dus ook niet snel. Ron zette een helm op en gaf Bo er ook één. Dat wilde ze eigenlijk niet, maar hij vond het nodig. Bo had een behoorlijke klap op haar hoofd gekregen toen ze van de ladder afviel en Ron had een hersenbeschadiging. Ze moest beloven dat ze hem niet tegen zijn hoofd zou trappen.

Ze gingen van start. Bo miste de trappen die ze normaal zou uitdelen enorm, maar ze kon alleen trappen met haar gipsbeen en dat leek haar geen goed idee. Ze huppelde rond en deelde klappen en stoten uit. Ze richtte op Rons schouders en niet op zijn hoofd. Ron deelde harde klappen uit, maar hij was langzaam. Ze zag alle klappen lang van te voren aankomen. Toch was het lekker on even bezig te zijn. Ron grijnsde als een gek, hij had het enorm naar zijn zin. Haar beweeglijkheid nam zienderogen toe, naarmate ze er aan wende op één been te staan. Ze probeerde voorzichtig om een trap uit te delen met haar gipsbeen, die was zwaar, dus het viel nog niet mee. Maar hoe langer ze bezig was, hoe makkelijker het werd. Ze voelde alle kneuzingen en alle stramme spieren, maar het was prettig om weer in beweging te zijn. Ze wist dat Drake boos op haar zou zijn, maar ze moest ontladen. Ze hoopte van harte dat ze het hem kon uitleggen. Ook Ron ging zienderogen vooruit, Bo was ook niet snel, dus ook hij kon alle slagen en trappen aan zien komen. Het was bijna of ze in slowmotion bezig waren.

Drake kwam de gym binnen en zag Bo daar aan de slag met Ron, hij wilde boos uitvallen naar Ron omdat hij aan het sparren was met een vrouw in het gips.

Maar eerst hij keek wat beter en zag niet alleen de brede grijns van Ron, maar ook de glimlach van Bo. Zo had ze in dagen niet gelachen, ze was alleen maar dwars geweest.

Drake besefte ineens dat Bo op het moment nergens haar overtollige energie kwijt kon en dat dat de reden was geweest van haar slechte humeur en dwarse gedrag.

Hij was naar de gym gekomen om alle frustraties van de afgelopen tijd kwijt te raken, maar haar wilde hij die mogelijkheid ontnemen. Hij schaamde zich diep voor zijn overbezorgdheid en ongevoeligheid voor wat ze nodig had.

Bo was niet het type die je in een glazen doosje kon doen en veilig kon houden.

Dan zou ze uiteindelijk hard weglopen. Het was een openbaring voor Drake. Hij leunde tegen de muur en keek hoe Bo bezig was met Ron. Hij was zo bang geweest dat hij haar was kwijt geraakt, dat hij haar het liefst aan zich zou vast binden, maar dat was zijn probleem en niet het hare.

Ze vochten verder in slowmotion tot Ron hijgend achteruit stapte en het gevecht onderbrak. Hij hijgde zwaar en was nat van het zweet. Dikke druppels liepen over zijn gezicht en nek.

‘Ik zit aan mijn maximum van wat ik kan doen vandaag, nu moet ik gaan douchen, eten en rusten, sorry’ hijgde hij zwaar.

Bo stak haar hand naar hem uit en gaf hem een knuffel.

‘Goed gedaan, Ron, dank je wel’ zei ze dankbaar. Ze zweette amper. ‘red je het om thuis te komen of moet ik Drake bellen om je even te brengen, het spijt me als ik je heb uitgeput’

Ron lachte hartelijk ‘Ik vond het heerlijk, ik heb goed geleerd de afgelopen maanden om mijn grenzen te bewaken, laat me even uit hijgen en ik ben zo goed als nieuw.’

Hij wiste het zweet van zijn gezicht en nek met een handdoek en pakte zijn fles water.

Een beetje drinken was een goed idee. Bo hinkte naar een bank en plofte neer, ze pakte haar water en nam een slok. Drake kwam geluidloos dichterbij en ging naast haar zitten. Er ging een schok door Bo heen. Nu zal je het krijgen, dacht ze en zette zich vast schrap tegen de donderpreek die ze verwachtte. Drake zei niets en zat daar met een peinzend gezicht. Ron keek ongemakkelijk.

‘Wil je een lift, Ron?’ vroeg Drake rustig.

‘Nee, dank je wel, even uitlopen is goed voor me. Dag Bo, tot kijk’ hij stak zijn hand op en vertrok.

Bo zat ongemakkelijk zwijgend op het bankje, Drake zat naast haar en zweeg ook. Hij zuchtte diep.

‘Ik wil mijn verontschuldiging aan bieden’ zei hij met schorre stem, ‘Ik heb je opgesloten en in de watten gelegd. Je moet op ontploffen hebben gestaan, het spijt me dat ik niet naar je geluisterd heb’ hij zuchtte weer.

Bo keek opzij en kroop toen op zijn schoot. ‘Het is vergeven, volgende keer beter. Ik zal harder tegen je schreeuwen. Oké? Ze grinnikte. ‘Denk je dat je nu wel weer seks met me wil of moet ik daar ook een andere vrijwilliger voor vinden?

‘Zet dat maar uit je hoofd’ gromde hij en sloot haar brutale mond met de zijne.

 

Een paar uur later had Drake haar in de tuin geïnstalleerd. Ze zat op het terras bij het zwembad, lekker in de schaduw van een paar grote bomen.

Anna en Phil zaten er ook met een kaart van het terrein voor zich op tafel. Ze waren het niet met elkaar eens over de nieuw aan te leggen weg. Phil wilde een rechte weg, zodat ze snel konden uitrukken, Anna wilde bochten om te hard rijden te voorkomen. Voorlopig waren ze nog niet aan een compromis toe.

Er zaten ook nog wat dames uit de opvang op het terras. De meeste zaten in gewone kleding en niet in zwemkleding. Ze schaamden zich nog te vaak voor blauwe plekken of littekens. De kinderen poedelden in het zwembad. Het was warm deze middag.

Bo was moe van de sparsessie met Ron en de sekssessie met Drake.

Ze wilde niet in bed blijven liggen en dus nu lag ze bij het zwembad. Ze hoorde het geroezemoes van de stemmen om zich heen en werd langzamerhand steeds slaperiger.

Ze kon natuurlijk een dutje doen, het was veilig hier. Ze hoorde een zachte bons en een verschrikte kreet.

Ze schoot overeind en keek om zich heen. Phil was vertrokken, maar de kaart lag nog op tafel. Dan moest Anna nog in de buurt zijn.

Bo keek om zich heen om te zien of ze Anna kon ontdekken. Ze zag een flits in de struiken en hoorde gemompel. De andere vrouwen hadden niets gehoord en praten rustig onderling. Eén van de kinderen keek naar de struiken en begon te trillen en huilde zachtjes. Het meisje zag spierwit, ze was amper zes jaar oud.

Bo kwam overeind en hinkte naar de struiken. Ze keek er om heen en zag één van de vrouwen van de opvang over Anna gebogen met haar beide handen om haar keel geklemd. Bo reageerde meteen en hinkte dichterbij en haalde uit met haar gipsbeen en trapte de vrouw tegen haar hoofd, ze zakte stil in elkaar. Bo hinkte dichterbij en liet zich op de grond vallen naast Anna. Ze controleerde haar hartslag en ademhaling en begon onmiddellijk te reanimeren. Na een keer of tien voor Anna geademd te hebben begon ze te hoesten. Bo pakte haar telefoon en belde Phil en daarna Drake.

De vijand was blijkbaar binnengedrongen. Maar door wie werd ze gestuurd?

 

Phil was des duivels. Bo had de vrouw hard geraakt met haar gipsbeen en ze was nog steeds niet bij gekomen.

Bo’s gips was gebroken en ze moest naar het ziekenhuis voor nieuw gips en een foto van haar been.

Ze had zwaar de pest in en was liever in Safe Haven gebleven om bij het verhoor te zijn. Ze wilde weten waarom Anna het slachtoffer was.

Drake was boos en alert, hij kon de aanslag niet rijmen met Anna. Zij kwam nooit buiten het terrein en ze was populair bij de andere vrouwen. Hij begreep het niet.

De andere vrouwen waren onrustig en kwamen één voor één naar Mariah toe om te vertellen wat ze over Sophie wisten, wat niet veel was. Ze was stil geweest en wilde niet praten over persoonlijke dingen. Mariah had wel een idee wie de opdrachtgever was, maar voor ze dat kon vertellen had ze eerst toestemming nodig van Anna en zij was nu niet aanspreekbaar.

Ze was bang en hield zich trillend vast aan Dec en wilde voor nu met niemand praten. Dec hield haar stevig in zijn armen en wiegde haar. Langzaam werd ze rustiger.

Mariah zocht de antecedenten na van Sophie, ze moest iemand anders zijn dan ze zich voorgaf te zijn. Blijkbaar was er bekend dat Mariah echt iedereen natrok.

Ze moest beter werk afleveren. Of zou ze gechanteerd worden met iets, zodat ze dit tegen haar wil deed. En wat moesten ze dan? Wel straffen, niet straffen, maar ze er uit gooien? Of was dat ook een straf of gewoon maar Sam bellen of de politie? Mariah wreef wanhopig over haar hoofd.

‘Ik weet niet of dit allemaal wel een goed idee was’ zei ze verdrietig tegen Phil, ‘Misschien moet ik gewoon weer iedere dag verkassen en Safe Haven sluiten’ er liep een traan over haar wang.

Hier had ze geen rekening mee gehouden, huurmoordenaars die achter haar vrouwen aanging. Hoe kon ze de vrouwen en kinderen daar tegen beschermen? Ze had nooit gedacht dat het allemaal zo zou escaleren als ze op één plek bleef.

Maar als zij het opgaf, waar moesten ze dan heen? De handel met vrouwen en kinderen, vooral kinderen moest gewoon ophouden.

Phil sloeg zijn armen om haar heen en knuffelde haar stevig.

‘Je bent altijd zo sterk’ zei hij zachtjes ‘geef het nog niet op, je weet toch wie hier achter zit, sla terug, zo hard je kan, daar ben je goed in. En je bent niet alleen, je bent nooit alleen.’

Mariah knuffelde Phil terug en dacht diep na

‘Ik heb mijn meiden nodig’ zei ze nog een beetje snotterig ‘Als we alle vier aan het werk zijn, zijn we onverslaanbaar’ Ze begon berichtjes te verzenden met haar telefoon en gaf Phil een dikke kus.

‘Hup, aan het werk’ zei ze glimlachend en begon allerlei computers op te starten.

Phil gaf een dikke zoen terug en ging naar zijn monitors om te zien of er nog vreemden rondliepen op, wat hij beschouwde als zijn terrein. Hij moest de waakzaamheid verhogen, de vijand was wanhopig aan het worden, de aanvallen gingen onverminderd voort. Nu van binnen uit. Misschien dat er nog een grote aanval van buitenaf zou volgen. Die verdediging was zijn werk. Ook voor hen was er werk aan de winkel.