lees deel 1 van de serie Safe Haven

Proloog

Ze liep nietsvermoedend over straat en dacht na over haar vader.

Hij had zich in de problemen gewerkt met de grootste misdaadbaas in de stad. Hij had haar aangekeken met zielige puppieogen. Hij had op haar geweten gewerkt door zielig te smeken om zijn leven.

Zijn leven of het hare? Hij had het hare verkocht, zoveel had ze wel begrepen.

Nu moest ze kiezen. Zijn leven of het hare, wat was meer waard? Waar hechtte ze meer aan?

Haar moeder had hem een waardeloze zak genoemd, dus als ze het nog aan haar moeder kon vragen was het vrij duidelijk hoe de keus lag. Maar ze kon het niet meer vragen. Op deze momenten miste ze haar moeder het meest.

Ze had er over gepraat met haar vriendinnen. Die drie meiden was wat het meest op familie leek. Alle drie hadden ze, onafhankelijk van elkaar, gezegd dat ze hem niets verplicht was. Ze wisten precies wat haar vader was, een alcoholist, een gokker die de dood van haar moeder had veroorzaakt door een kroeg te verkopen die niet van hem was.

Dat had ze pas later ontdekt en ze had het hem niet vergeven. En nu had hij haar verkocht. Een leven dat niet van hem was.

Een busje stopte recht voor haar voeten, twee mannen sprongen eruit, grepen haar en sleurde haar in de witte bus. Ze droegen allebei zwarte kleding en een bivakmuts op hun hoofd, één van de mannen richtte een wapen op haar hoofd en hield een vinger voor zijn lippen.

De lippen die ze niet kon zien. Ze kon natuurlijk wel op hun ogen letten. Eén paar helder blauw, één paar bruin. De man met de blauwe ogen had een opvallende tatoeage op zijn pols. Het leek of je het inwendige van zijn pols en een stuk van de bovenkant van zijn hand kon zien. Er was een verzameling onderdelen zichtbaar, zodat het een robothand leek.

Het was bijna levensecht. De tatoeage verdween in de mouw van zijn shirt. Vermoedelijk besloeg het zijn hele arm. De tatoeage was een meesterwerk.

De man met de bruine ogen droeg een paar grote ringen met een doodshoofd aan zijn rechterhand. Hun kleding was hetzelfde. Zwarte cargobroek, gevechtslaarzen en een zwart shirt met lange mouwen. Bivakmuts.

De bus scheurde weg en sloeg snel een paar keer af. Niemand volgde blijkbaar, want de bus vertraagde naar een normale snelheid om niet op te vallen.

Wat nu, dacht ze bezorgt. Ze wist wie er achter de ontvoering zat.

De schuldeiser van haar vader. Ze had weinig trek om zijn schulden te betalen. Waarschijnlijk zou ze nooit meer vrij komen. Ze moest iets bedenken om te ontsnappen.

Ze werd een een beetje misselijk van het idee om aan een ketting gelegd te worden. Aha, ze kreeg een briljant idee..

‘Had je niet even kunnen douchen vanochtend’ zei ze, terwijl ze een hand om haar neus legde. ‘Ik word kotsmisselijk van die lucht van je. Ze keek geen van beide mannen duidelijk aan en ze voelde zich allebei aangesproken. Boos keken ze naar elkaar.

‘Ik zei toch dat je stinkt’ gromde de man met de tatoeage ‘die smerige aftershave van jou, ze kunnen je in de hel nog ruiken,’

‘Je bedoelt te zeggen dat je wel eens wat schoner op jezelf mag zijn’ snauwde de man met de bruine ogen. Dit gaat heel goed, dacht ze, dit gaat lekker zo. Ze begon te kokhalzen en keek met een wanhopige blik om zich heen, terwijl ze een hand over haar mond geslagen had.

‘Pas op, ze gaat kotsen’ gruwde bruinoog. ‘stop de bus, anders zitten we nog tijden in die stank.’

De chauffeur stopte de bus. Van hem had ze alleen de achterkant gezien, met een zwarte muts. Bruinoog gooide de deur open en ze barstte naar buiten, al kokhalzend alsof ze ieder moment enorm zou gaan overgeven. Ze rende naar een prullenbak en keek om zich heen waar ze precies terecht was gekomen.

Ze stonden bij een kerk waar net een bruiloft begon. De gasten verzamelden zich voor de deur in afwachting van het bruidspaar. Ze lachten vrolijk en praatten allemaal door elkaar. Het was een chaos van vrolijke blije mensen. Bruinoog was een beetje achter gebleven. Hij hield de mensen in de gaten en niet zozeer haar.

Een oudere dame boog zich over haar heen, ze had kort, keurig gekapt, grijs haar en vriendelijk bruine ogen. Ze droeg een vrolijke jurk en nette schoenen. Ze was klaar voor een feestje.

‘Gaat het, liefje? vroeg ze vriendelijk.

‘Die mannen hebben me te pakken, kun je me helpen? vroeg ze dringend, terwijl ze nog dieper over de prullenbak boog. De vrouw keek over haar schouder en knikte begrijpend toen ze de bivakmutsen zag, die wel omhoog geschoven waren om niet op te vallen, maar nog steeds herkenbaar. Ze knikte nogmaals en wendde zich naar een paar kinderen en een opgeschoten tiener. Ze fluisterde hem wat in het oor en hij begon breed te lachen. Zijn te lange zwarte haar piekte onder zijn petje uit en zijn blauwe ogen glinsterden.

‘Oké Oma’ fluisterde hij. Hij riep zijn broertjes en neven en nichtjes. Ze waren met z’n achten. De leeftijd varieerden van een jaar of negen tot zeventien. De kinderen begonnen rond te rennen en tikkertje te spelen. Gaandeweg renden ze steeds meer tussen haar en bruinoog. Tatoman mengde zich verderop tussen de gasten, haar de weg naar de straat afsnijdend.

De kinderen gilden en joelden en renden stoeiend rond. Een paar vaders bemoeiden zich ermee en probeerden hun kinderen weer in het gareel te krijgen. De vrouw trok haar mee in de chaos die ontstond en leidde haar de kerk in. Ze liepen gehaast door naar de achterkant en ze bedankte de vrouw uitbundig. Ze maakte zich snel uit de voeten en rende zo snel ze kon naar de metro.

Volgende keer beter opletten, dacht ze, dit scheelde maar een haar.